Şu laf var ya, şu laf...
"Kendinize depresyon teşhisi koymadan, itibar kaybettiğinizi düşünüp kendinizi hırpalamaya başlamadan önce çevrenizdekilerin aşağılık insanlar olup olmadıklarından emin olun!"
Sosyal medya klişesi diyordum önceleri...
Oraya buraya serpiştirilen aforizmalardan biri miydi acaba
Ama işyerlerinde psikolojik şiddet ve çeteleşmiş eziyet üzerine yazdıkça mesajlar, mailler, yakınmalar birikiyor...
Çevremdekilerden, yakınlarımdan duyduklarım cabası...
Meğer çok haklı bir uyarıymış bu!

Bir başkasını ezerse kendi ezikliğini gizleyebilecek...
Bir başkasının yanlışlarını megafonla ilan ederse kendi yanlışlarını örtecek...
İş arkadaşlarından kendine kurbanlar seçer ezerse kendisi kariyer yolunda sıyırıp yükselecek sanan tonlarca insan müsveddesi...

Moda oldu...
Koca adamlar, "Gençler iş beğenmiyor, ücret beğenmiyor, bir işte birkaç hafta durup kaçıyorlar" diye gevşek gevşek konuşuyorlar.
Yahu uyanın!
Onca mobbingi niye çeksin bu çocuklar
Niye sabah akşam sırf orada işe alındı diye hırpalanmaya, psikolojik tacizlere, beş para etmez tiplerin onları dışlamaya alışmasına, eziklenmeye, alaya tahammül etsinler
Biraz üstte olan (ne demekse artık işte!) biraz aşağıda ya da farklı olana hayatı zehir ediyor.
Hiç bu açıdan düşündünüz mü

Sağlık sektörü diyoruz ya mesela...
Hesapta insanlar hasta girecek, sağlıklı çıkacak...
Ama öyle ortam ki...
Hekimler, diğer hekimlerin psikolojik