Gazze Şeridi'nde iki yıldır süren İsrail saldırılarının boyutlarını ve yaşanan dramı dünyaya duyuranlar fedakâr gazetecilerdi. Gökyüzünün her gün bombaların gölgesiyle karardığını, açlık ve korkuyla daha yürümeye başlamadan tanışan çocukları onların tamamen gerçek fotoğraf ve anonslarından öğrenmekteydik.

İşgalci İsrail'in saldırılarının en ağır günlerinde bile sesini dünyaya ulaştıran ender isimlerden biri de Filistinli gazeteci Enes Cemal Eş-Şerif'di. Hayatı boyunca savaşın, yoksulluğun ve kuşatmanın gölgesinde yaşayan Enes'in dilinden dökülenler sadece haber değildi; o, kalemi ve kamerasıyla Gazze'nin susturulamaz çığlığıydı.

Enes, Gazze'de Şifa Hastanesi yakınındaki basın çadırına düzenlenen İsrail hava saldırısında, beş meslektaşıyla birlikte 10 Ağustos 2025'te hayatını kaybetti. İki yıldır katledilen 238 meslektaşının arasına o da katıldı. Bir gazeteciyi öldürmek sadece tek bir kişiye düşmanlık beslemek olarak algılanmamalı; Siyonistlerin düşmanlığı, Gazze halkının bitmek tükenmek bilmeyen sesine, duruşunaydı. Bu sesi tüm dünyaya duyuran gazetecileri katletmekle Gazze'nin çığlıklarının artık duyulmaz hale gelmesi amaçlanmaktaydı.

Enes Cemal Eş-Şerif, 1996 yılında Gazze'nin kuzeyindeki Cibaliye Mülteci Kampı'nda doğmuştu. Çocukluğu savaş sirenleri, yıkılan evler ve gökyüzünden yağan ateşler geçmişti. 2018'de El-Aksa Üniversitesi Radyo-Televizyon bölümünden mezun olarak mesleğine adım atmıştı. Mesleğine olan sevdası ve kamerasına olan bağlılığı, onu halkının nefesini, acısını, umudunu taşımaya yönlendirdi. Al Jazeera Gazze muhabiri olduğunda, sadece habercilik yapmıyor, bir halkın varoluş mücadelesini kayıt altına alıyordu.

O, cesaretiyle Gazze'deki medya ablukasını kıran nadir seslerden biriydi. Kamerası, beton yığınlarının altında ekmek kırıntılarını arayan elleri, açlıktan ağlayan çocukların gözyaşını ve soğukta titreyen insanları gösteriyordu. Onun kamerası, bitmek tükenmek bilmeyen Gazze inancını ve direnişini yansıtıyordu. Ablukanın en ağır günlerinde, iletişimin tamamen kesildiği anlarda, internet sinyali bulmak için evlerin ve hastanelerin çatılarına tırmanıyor, kayıt altına aldığı kareleri haber ajanslarına gönderebilmenin telaşını yaşıyordu.

"En acı verici şey sadece bombalamalar değil, bir çocuğun bütün gün tek bir öğün bile yiyemeden ağladığını görmek." demişti Enes… Ama o da kardeşleri gibi aç yatıyor, uykusuz kalıyor, saldırılara maruz kalıyordu. Yaşanan katliamların dehşeti karşısında dayanamadığında, "devam et Enes, durma, sen bizim sesimizsin." desteğiyle motive olmaktaydı.

İsrail'in UNRWA okullarını, hastaneleri ve yoğun nüfuslu bölgeleri hedef alan saldırılarını belgelediği için cesareti nedeniyle Uluslararası Af Örgütü Avustralya tarafından "İnsan Hakları Savunucusu" ödülüne layık görülmüştü. Bu cesur duruş, onu işgalci İsrail ordusunun hedefi hâline getirmiş, hakkında defalarca kışkırtma kampanyaları yürütülmüştü. Enes, siyonistlerden açık tehditler almaktaydı. 11 Aralık 2023'te ailesinin evi bombalanmış, 65 yaşındaki babası Cemal eş-Şerif hayatını kaybetmişti.