Büyük Kırım sürgünü yaşandığı 18 Mayıs 1944 gününden beri hiçbir zaman gündemden düşmemiş, şiirlere, şarkılara, romanlara konu olmuş, her yıldönümünde acı ve keder içerisinde yüreklerdeki ilk günkü tazeliği ile anılır olmuş, anılmaya da devam edecektir.

Bu büyük sürgün hikayesi 18 Mayıs 1944 günü başta Bahçesaray olmak üzere Akmescit, Akyar, Gözleve, Karasu, Kefe, Kerç, Mangub, Aluşta, Suğdak ve İnkerman'da başlamış tâ Sibirya steplerinde, Ural Dağları eteklerinde, Kazakistan, Özbekistan, Türkmenistan ve Tacikistan'daki toplama kamplarında hayatta kalabilenlerle son bulmuştu.

Kızılordu tarafından basılan yerleşim merkezlerindeki evlerinden 15 dakika içinde zorla toplanan 238.500 Kırım Türkü iki gün boyunca açıkta bekletildikten sonra hayvan vagonlarına istiflenerek aç-susuz bir şekilde yola çıkarılmış, bu ağır şartlarda yapılan yolculuğa ve sonrasındaki zor kamp şartlarına dayanamayan 110 bin Kırım Türk'ü 1944-1946 yılları arasında açıkça cinâyete kurban giderek soykırıma uğramışlardır. Kendilerine bir kez daha Allah'tan rahmetler diliyorum.

Geride hayata tutunarak zor şartlar altında yaşam mücâdelesi veren Kırımlı soydaşlarımız, yeniden Kırım'a dönmeye başladıkları 1989 tarihine kadar vatanlarından uzak bir şekilde birbirinden koparılarak, parçalanmış aile dramlarına mâruz bırakılmışlar, hüzün dolu yıllar yaşamışlardı.

Büyük bir fâcia yaşanmasına sebep olan sürgün kararı, Kızıl Rusya'nın Komünist Lideri esas adı Yosif Visaryonoviç Cugaşvili olan Gürcü Josef Stalin'in Başkanlığında toplanan Devlet Savunma Komitesi üyeleri Vyaçeslav Molotov, Lavrenti Beriya, Lazar Kagonoviç ve Kliment Voroşilov tarafından 11 Mayıs tarihinde 5859 sayılı kararnâme ile alınmış ve 18 Mayıs'ta da uygulanmıştı.

(8 Ağustos 1928 tarihinde açılan Taksim Anıtı'nda Atatürk heykelinin hemen arkasında yer alan iki Sovyet Generali vardır. Birisi Sovyetler Kızıl Ordusu'nun kurucularından General Mihail Vasilyeviç Frunze, diğeri Kırım Sürgünü kararını verenlerden dönemin Sovyet Rusya'sında milyonların katledilmesinde en önemli rol oynayanlardan Rusya Devlet Savunma Komitesi Üyesi Mareşal Kliment Voroşilov'dur. Türkiye sosyalistleri her 1 Mayıs'ı bahane ederek Taksim'e çıkma ısrarlarının arkasında işte bu iki komünist lider vardır. En yasaklı dönemlerde bile sosyalist ve komünist işçi sendikaları bu anıta çelenk koymayı başarmışlardır. Böylece her fırsatta Taksim'e fırlama amaçlarının başında, Taksim Anıtın'da yer alan Lenin ve Stalin'in en yakın yol arkadaşları olan bu komünist liderlere yollarından gittiklerini ifâde ederek tâ'zim ve hürmetlerini göstermek istemeleri yatmaktadır. Devlet büyüklerine ve halkımıza duyurulur.)

Kırım'ın sağlıklı erkek nüfusu devam eden ikinci dünya savaşından dolayı askerde olduklarından sürgüne yollanan genel olarak kadınlar, çocuklar ve yaşlılardı. Özel yerleşimci statüsünde vatandaşlık haklarından mahrum olarak, komünist rejimi altında karın tokluğuna çalıştırılmak üzere değişik yerlerdeki kolhoz ve fabrikalara dağıtıldılar.

Bu sürgünden, Sovyetler Birliği kahramanlık madalyası sahibi Ahmet Han Sultan gibi ya da Partizan Hareketi lideri Mustafa Selimov gibi önemli insanlar ve aileleri kurtulamadığı gibi, pek çok Partizanlar ve Komünistler de yine bu sürgünden nasibini almışlardı. 1945 yılında ise kâğıt üzerinde kalan Kırım Özerk Cumhuriyeti lağv edilmiş, bölgeye çok sayıda Rus ve Ukraynalı getirilerek Slavlaştırılmıştı.

GERİ DÖNÜŞ SEFERBERLİĞİ

1970'li yıllara gelindiğinde Kırım Türkleri yeniden Kırım'a dönerek vatanlarını kazanma mücadelesi verme kararı aldılar. Ancak bu hiç de kolay olmayacaktı. Nitekim; İsmail Yazıcıyev, Zenfira Asanova ve Mustafa Cemilev (Efsâne lider Cemiloğlu) gibi işin öncülüğünü yapanlar zindanlarda zulme uğradılar.

Daha önce bir kez Kırım'a izinsiz geldiği için Kırım'da barındırılmayan Musa Mâmut, İkinci defa geldiği Kırım'dan çıkarılmaya çalışılınca 23 Haziran 1978'de üzerine benzin dökerek kendini yakmış, beş gün sonra da hayatını kaybetmişti. Bir diğer Kırım evladı İzzet Memedullayev, Kırım Türkleri içerisinde ajanlık yapması konusunda aşırı baskılara dayanamamış, "Size muhbirlik yapacağıma ölürüm daha iyi" demiş ve bir kahramanlık örneği sergileyerek hayatına son vermişti.

Kendisini bağımsız bir Kırım için vakfeden 13 Kasım 1943'te Kırım'da dünyaya gelen ve henüz altı aylık bebek iken sürgüne giden Mustafa Abdülcemil Kırımoğlu ise, Kırım'a döndüğü için defalarca zindanlara atılmış, çalışma kamplarında ağır şartlarda çalıştırılmış, orada kaldığı uzun yıllar içerisinde bir ara aylar süren (303 gün) açlık grevine başlamıştı. Kırımoğlu, Moskova'nın 2.550 km. doğusunda, Astana'nın 580 km. kuzeyinde yer alan Omsk şehrindeki mahkemesinde içeriye alınmadığı için duruşma kapısında bekleyen ünlü fizikçi ve insan hakları savunucusu Nobel ödüllü Andrey Saharov'un ricası üzerine açlık grevini durdurmayı kabul etti.

Fakat buna rağmen 1970'li yıllarda Anavatan Türkiye'ye zindanda açlık grevinden öldüğü haberi geldi. Bu haber öylesine etkili olmuştu ki, yurdun birçok yerinde Cemiloğlu için Ülkü Ocakları tarafından yürüyüşler yapıldı, Sovyet Rusya Büyükelçiliği ve konsoloslukları önünde protestolar yükseldi, mevlidler okundu. O tarihlerde henüz lise öğrencisi olan bizler sanki en birinci derece yakınımızı kaybetmiş gibi çok üzülmüş, mensubu olduğumuz Ülkü Ocakları tarafından hazırlatılan "Cemiloğlu Ölmedi Kalbimizde Yaşıyor" yazan kâğıt afişleri günlerce duvarlara yapıştırmıştık.

Yine o günlerde Avrupa'da Ülkücü Türk Dernekleri Federasyonu tarafından Avrupa ülkelerinde ve Türkiye'de gazeteci-yazar Abdullah Azizoğlu'nun yazdığı 4 bölümden oluşan "Cemiloğlu" adlı oyun sergilenmiş, millî duygular zirve yapmıştı. Bu oyunun senaryosu Kırımoğlu'nun Omsk Hapishanesinde ölümüyle sonuçlanıyordu.(Şimdi Eskişehir Kırım Derneğimiz üyelerinin yazıp oynadığı "Hasret" adlı tiyatro oyunu Anadolu turnesine çıkmaya hazırlanmaktadır, tebrik ediyoruz.)

Mahkemelerde yedi kere hapse mahkûm edilerek hayatının 14 yılını hapiste ve ağır çalışma kamplarında geçiren Cemiloğlu Allah'ın inâyetiyle hayatını kaybetmemiş, kurtulduğu zindan sonrası 1989'da Kırım'a dönerek "Vatan toprağı sıcaktır insanı üşütmez" dediği üzeri naylonlarla örtülü mezar evlerde bir avuç insanla mücadelesine devam etmiş, 1991 yılında Kırım Türk'lerinin vatanlarına dönmelerine izin verilince yine bir avuç arkadaşıyla Kırım Milli Meclisini kurmuş ve Kırım Tatar Millî Kurultayını 26 Haziran 1991'de Akmescit şehrinde toplamıştı.

Millî iradelerini ortaya koymak için Kırım Türkleri, başta Kırım olmak üzere, Özbekistan, Kazakistan, Tacikistan, Kırgızistan, Kafkasya, Rusya, Ukrayna, Letonya, Litvanya, Tataristan ve pek çok Rus şehirlerinde demokratik seçimlerini yaparak vekillerini Akmescit'e gönderdiler.

Bu Kurultay'da, Kırım Tatarları kendi kaderlerini belirleyeceklerini ilân eden 5 maddelik "Kırım Tatarları'nın Millî Egemenlik Bildirisi"ni oybirliği ile kabûl etti. Kurultay, aynı zamanda Kırım Tatar halkının en yüksek ve yetkili tek organı olarak Kırım Tatar Millî Meclisi'ni belirledi ve onun 33 kişilik üyesini seçti. Meclis başkanlığına da Kırım Tatarları'nın Millî yol başçısı Cemiloğlu seçildi. Yetmedi, Kırım Tatar Milli Meclisi kendisine "Kırımoğlu" soyadını verdi.

1996 yılında MHP İstanbul İl Başkanı iken kendisini bir konferans vermesi için dâvet ettiğimde, vefât ettiğini zannederek afişlerini nasıl astığımızı anlatmıştım. Gülümseyerek "öldürmeyen Allah (c.c.) öldürmüyor demek ki daha vâdemiz gelmemiş"demiş ve sonra da millî duygu yüklü bir konuşma yapmıştı.

Başkanı olduğu Kırım Tatar Milli Meclisi işgâle uğrayana kadar önemli kararlar almış ve uygulamaya koymuştu. Bu kararlardan bir tânesi, kendisi fakrû zaruret içinde iken bir başka ülke Müslümanları için çıkarmış olduğu karardı. Bu ülke geçmiş dönemde önemli İlişkiler içerisinde olduğu Çeçenistan'dan başkası değildi. Alınan karar ise Rus saldırıları karşısında yetim kalan Çeçen çocuklarıyla ilgiliydi.

Kırım Tatar Milli Meclisi'nin öksüz ve yetim Çeçen çocuklarına dair kararı şöyleydi:

"Savaş toprağınıza, evlerinize, ailelerinize, pek çoğu öksüz ve yetim kalan çocuklarınıza acı dertler getirdi. Biz bu dertleri içtenlikle paylaşıyoruz. Aldığımız haberlere göre Rus Hükümeti, öksüz ve yetim çocuklarınızı, Rusya'nın iç bölgelerine götürüp, onları kendi halkınıza aykırı gelen kültür ve gelenekler içerisinde eğitmeyi planlamaktadır. Böylece Çeçenistan'ın geleceğini yok etmek istemektedir. Buna asla müsaade edilemez.