Üstad Bediüzzaman öncelikle Risale-i Nur Talebelerinin ve inanan insanların aldanmamaları ve aldatmamaları için bir takım tavsiyelerde bulunmuştur.

Lem'alar adlı eserde Yirmi Birinci Lem'a ve Yirmi İkinci Lem'a ihlâs hakkında bir takım kaide ve kurallarla samimiyet testi sayılabilecek esaslarla hayatı programlandırmışlardır. Ayrıca Yirmi İkinci Mektup olan Uhuvvet Risalesinde ve daha derli toplu bir takım esasların beyan edilmesi hayatın manifestosu sayılabilir.

Ayrıca Barla Lahikasında da şu esasların belirtilmesi daha dikkatli olunması için ayrı bir ikaz mesabesindedir. "Bu nurlu eserler hem okşamak, hem korkutmak gibi iki zıt tesiri hâizdir. İnsanlara bu iki vasıtadan birinin müessir olacağı da şüphesizdir. İşte bu hakikati göz önünde bulunduran şerâit-i imandaki esaslara müşabih bir tarzda, Kur'ân-ı Hakîmin tilmizlerini ve hâdimlerini hakikaten ikaz ediyor ve aldanmamaları için altı esası kendilerine bihakkın ders veriyorsunuz:

1. Hubb-u câh yerine, Allah'a imanın bir manası olan rıza-i İlâhî'yi,

2. Havf ve vehim yerine kadere imanı;

3. Hırs ve tamah yerine "Şüphesiz ki rızık veren, mutlak kudret ve kuvvet sahibi olan Allah'tır."1 ayet-i celilesi delâletiyle Kur'ân'a, kütüb-ü İlâhiyeye imanı;

4. Menfî milliyetçilik hissi yerine, bütün cin ve inse mürsel Nebiyy-i Efham (Sallâllahu Teâlâ Aleyhi ve Sellem) Efendimiz Hazretlerinin mesleğini, "Mü'minler kardeştirler."2 ve "Allah'ın dinine ve Kur'ân'a hep birlikte sım sıkı sarılın; ayrılığa düşüp dağılmayın."3 gibi âyât-ı mübarekeyi derhatır ettirmek suretiyle peygamberlere imanı;

5. Enâniyet yerine acze, noksanımızı itiraf ve Kur'ân'ın tereşşuhatının neşr ve muhafazası bâbında hissemize düşen hizmeti yapmak ve hizmetle mükellef olduğumuzu bilerek neticeyi hesaplamamak, yani bir nevi beşeriyetten çıkmak, kütüp ve suhuf-u enbiyayı inzâle vasıta olan melâikeye benzemek suretiyle meleklere imanı;