Ahirzaman siyasetinin en kötü tarafı adalet-i mahzanın mümkün olmadığını düşünmek. "Adalet-i izafiyeyi tercih ediyorum" diyerek adalet perdesi altında yapılan zulme taraftar olmak. Zulüm de istibdada sebebiyet veriyor. Hâlbuki kanun-u esasîye göre: "Hiçbir günahkâr başkasının günahını yüklenemez."1

Dünyanın siyasetinin içine düştüğü bu handikaptan çıkışı ancak İslâmın bu kanun-u esasîsine dönmek suretiyle mümkün olur. İslâm devletlerinin liderleri ülkelerinde İslâm'ın esaslarını uygulama bahanesi ile adalet-i izafiye perdesi altında bir "zulme taraftar olma" çıkmaz sokağına giriyorlar.

İslâm ülkelerinin yöneticilerinin "Ne yapalım, buna mecburuz" mazeretinin arkasına sığınmaları, "Yezid'in zulmünü adalet-i Ömeriyeye tercih etmek misüllü en vahşî ve zalimane bir engizisyon kanununu, beşerin en yüksek terakkiyatına ve adaletine medar olan Kur'ân'ın mezkür kanun-u esasisine tercih etmek hükmündedir. ..."

O hâlde "... bu memleketin selâmetine çalışan ehl-i siyasetin mezkûr hakikati nazara alması lâzımdır. Yoksa, üç veya dört cereyanın muannidâne muaraza etmeleriyle, o kuvvetler, muaraza sebebiyle zayıflar. Memleketin menfaatine ve âsâyişine sarf edilecek o zayıf kuvvetle hâkimiyetini -hattâ istibdad ile de olsa- âsâyiş ve emniyet-i umumiyeyi muhafazaya kâfi gelmediğinden Fransız ihtilâl-i kebîrinin tohumlarının bu mübarek memleket-i İslâmiyeye ekilmesine yol vermektir diye telâş edilebilir."2

Tarihî hataların birisi de adalet-i izafiyenin arkasına sığınıp kardeş katline fetva verilmesidir. Osmanlının kanayan yarası olan kardeş katli, onun defterine suç olarak yazılmıştır.

Kur'ân-ı Kerîm'de iki ayet-i kerîme bu esası ders veriyor ki: "Bir adamın cinayetiyle başkalar mesul olmaz. Hem bir masum, rızası olmadan, bütün insana da feda edilmez. Kendi ihtiyarıyla, kendi rızasıyla kendini feda etse, o fedakarlık bir şehadettir ki, o başka meseledir"3 diye, hakiki adalet-i beşeriyeyi tesis ediyor.