Hayatın yalancısı olacağıma merhametin savunucusu olmak ve "kendimi tekrar etmek" daha anlamlı geliyor bana. Attığım taşlar her ne kadar yankı bulmasa da!

***

Önceki gün "insanlığı" bir taşa yaslanmış gördüm de "beni mi arıyordun" dedi. "Eskiden seni aramaya gerek yoktu" dedim, hakkında güzel şeyler söyledim de gururunun okşanmasına bile izin vermedin." "Artık bana ihtiyaç kalmadı" diye karşılık verdi. "Kötülüğün bu kadar palazlandığı ve cilalandığı bir dünyada Kaf dağları da kalmadı ki umut edesin!"

***

Öldürdüğü genç kızı gömen insanların haberi yayınlanıyordu televizyonlarda.
Kötülük bir koyup bin alıyordu da "sütünü dökmüş kediler bile insanlardan daha yürekli" dedi.
Kurduğu cümlenin arkası daha oturaklıydı. "İrtifa kaybettim ve düşerken anladım ki insanlar çok alçak!"

***

Kötülüğün çekim alanı gittikçe genişliyordu da her şey para içindi.
İpine sahip arayan kuklalar çocuk kanıyla bile beslenirken kötülük bazılarının kanına karışmıştı.
Taşınmaz mallar canlardan değerli sayılıyordu, serveti şerefiyle ölçülen insanlar mumla aranıyordu. Ay ışığını dansa kaldıran mevsimler kurumuştu.
"Ben bile boyumun ölçüsünü aldım" dedi insanlık. Sonra hüzünlü bir sesle bana sordu; "içindeki boşluğu neyle dolduruyorsun" "Çocuk sevgisiyle" dedim de gülümsedi, "o yıllar bir daha gelmez" derken içi burkuldu sanki.
"Neden taşa oturuyorsun" diye sordum yine bilge bir cevap. "İnsanların konuşarak anlatamadıklarını taşlar susarak anlatır."

***

"Taş" deyip geçme" dedi, "mezarınızın üzerinde olunca asil, ayağınızın altında olunca basit bir taş öyle mi" Hiç düşünmeden "hayır" dedim, "insanoğlu taşları birbirine sürterek ateşi keşfetti, kötüler birbirine sürtünerek dalkavukluğu keşfetti!" Beni onaylamak için başını salladı, "hala bu dünyadan umudun var mı" diye sordu. "Yok" dedim "ama hiç olmazsa çocukları ölüm emzirmesin!"

***

O sırada bir dozer geldi yoldaki taşları toplamaya başladı. İnsanlık; cebinden çıkardığı ipi boğazına dolarken bana hüzünlü baktı;
"çocuklara iyi bak" dedi. Son cümleyi söylerken boğazına bir taş oturdu sanki. "Ne kadar bakabilirsen!"