Eşimle 11 yıldır evliyiz ve 3 çocuğumuz var. Ondan ayrılmak istiyorum ancak ailem çocuklarımı kabul etmiyor.

Merhaba Güzin Abla, ben 35 yaşında, 11 yıllık evli, üç çocuklu bir kadınım. Eşimle onun için zor bir süreçte tanıştık, sevgilisi tarafından aldatılmıştı, yaralıydı...
Önce arkadaştık tabii, sonradan bu arkadaşlığı sevgiye dönüştürdük ve iki yıl sevgili kaldıktan sonra evlendik. Eşimle hep sorunlarımız oldu. Yatakta hiçbir zaman istediği gibi biri olamadım maalesef. Belki de benim özgüven eksikliğimden kaynaklanıyor... Bir şekilde inişli çıkışlı yürüttük ilişkimizi... "Seviyor musun eşini" diye sorsan, buna verecek bir cevabım yok aslında, emin değilim...
İki yıldır yatağa gelmiyor, artık geç gelmeye, hatta sabahlamaya başladı, geceleri hep dışarıda.
En son patladım ben de, iş ailelere kadar gitti...
Ve aslında uzun zamandır beklediğim konuşmayı yaptı benimle, dürüst oldu.
"Seni seviyorum ama yatakta tiksiniyorum. Zor zamanımda yanaştın bana, kandırdım kendimi seni sevdim diye... Ha boşanmak falan da istemiyorum, çocuklarımız için bu evliliğe mahkûm olacağız" dedi.
Bu arada beni aldattığını da öğrendim, çalıştığı işyerinde, üstelik kadın da evliymiş...
Kıyameti kopardım şimdilik ayırdım onları, ileride ne olur bilemem. Aslında ben gitmek istiyorum, beni sevmeyen istemeyen birinin yanında kalmak istemiyorum.
Maalesef çalışan bir kadın değilim, arkamda duracak bir ailem yok, beni kabul ediyorlar ama çocuklarımı istemiyorlar.
Onları da bırakıp gidemiyorum işte. Canımı çok yaktı söyledikleri... Şimdi ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, ortada üç çocuk var. Ya kalıp bu cehenneme çocuklarım için katlanacağım ya da çocuksuz olarak babaevine dönmek zorunda kalacağım.
Bir akıl verin bana... Rumuz: Beni hiç sevememiş

YANIT

Çok zor gerçekten bu anlattıkların... Beni de çok üzdü, sevgili kızım... İşte pek çok kadının "madem aldatmış, boşansın, çeksin gitsin, ne duruyor" diye yorumladığı ama senin gibilerin durumunu anlayamadığı bir gerçekle karşı karşıyayız yine...
Boşanmak istesen de ailenin yanına dönemiyorsun, sığınacak hiç kimsen yok... Çünkü ailen seni kabul etse de çocuklarını istemiyor. Hangi anne böyle bir şartı kolay kolay kabul edebilir
Evet seninki yanlış bir evlilikmiş, ama bunda senin de bir suçun yok. Onun o zor durumunda birbirinize yaklaşmışsınız. Ama aslında ne sen onu, ne de o seni gerçek anlamda sevmişsiniz. Sonuç ortada. Sen de ona cinsel anlamda yaklaşamamışsın. 3 çocuğunuzun olması bile şaşırtıcı.
O da senden beklediği yakınlığı bulamamış. Zaten sen de itiraf ediyorsun, "Hiçbir zaman onun istediği gibi bir eş olamadım" diyorsun. Ama ya o O senin istediğin gibi bir eş olabilmiş mi Eğer sen onda gerçek bir sevgiyi, şefkati bulmuş olsaydın, eminim her açıdan ona iyi bir eş olmayı başarırdın.