Önemli oyuncuların yokluğu bir tarafa, stat atmosferinin konsantrasyonu etkilediği, soğuk hava nedeniyle ısınma problemlerinin çıkabileceği, sakatlıklara açık bir maçtı. İstanbulspor'un ligdeki pozisyonu, Fenerbahçe'yi maçın net favorisi haline getirse de, yukarıda saydığımız ekstra dinamikler, maçı sürprize açık hale getirebilirdi. Ta ki; Fenerbahçe'nin "karakter" koyan oyuncuları böyle bir seçeneğe izin vermeyene kadar. Cengiz Ünder bu kez bayrağı taşıyan oldu. Attığı dört gol bir yana, önemli olan yedirdiği golün sorumluluğunu alıp, sahaya hırsını koymasıydı. Daha önce eleştirdim Cengiz Ünder'i, "Al-yat moduna mı geçtin" diye yazdım. Eleştirinin başladığı yer, dün yaptıklarının yüzde 10'unu bile göstermemesi... Oyuncu "Ben buradayım" diyen klasıyla, Fenerbahçe taraftarlarının kendisini kucaklamasıyla yüceldi bu maçta.
İstanbulspor'un Fenerbahçe defansının "sarsaklığının" peşine düştüğünü, net pozisyonlar bulduğunu da ekleyelim. Tadic ve Dzeko iyi sinyaller vermediler. Cengiz attığı gollerin yanı sıra Dzeko'yu da sürekli aradı paslarıyla. Doğrusu; takım hep onu görmeye çalıştı. Kuvvetli de değildi, formda da.