Kenize Murad'ın 2004 tarihli 'Toprağımızın Kokusu' isimli kitabından yine o yıllarda yaşanan gerçek bir Filistin hikâyesi... Kötülüğün siyonist kafalarda on yıllardan bu yana ne kadar içselleştirilmiş bir şey olduğunu gösteriyor. Kitapta bunun gibi nice kahırlı hikâye var. ..."Ramallah'ın istila edildiği gündü; 28 Mart. Öğleden sonra saat ikide askerler kapımıza geldi. Burada beş arkadaş yaşıyorduk. Bizi dışarı çıkarttılar ve daireyi köşe bucak aradılar. Aynı şeyi apartmandaki bütün dairelere yaptılar. Her yeri aradıktan sonra, ellerimizi arkadan bağlayıp kafamıza bir kukuleta geçirdiler ve bizi zırhlı bir araca bindirip götürdüler. Ben çok korkmuştum; bir yerde durup hepimizi öldüreceklerini düşünüyordum. Sonunda, bize Ofer askeri kampı olduğunu söyledikleri bir yere vardık. Bizi indirip başımızdaki kukuletaları çıkardılar ve kendimizi birden sivil İsraillilerin karşısında bulduk. Her yaştan erkeklerin oluşturduğu çok kalabalık bir gruptuk.Başımdaki kukuletayı çıkartır çıkartmaz, İsraillilerden biri bana sordu: "Hamas'tan mısın" "Hayır" dedim "ben sanatçıyım." "Sanatçı mı' diye sordu, ama başka bir israilli: "Onu bana bırak. Ben onunla meşgul olurum" diye araya girdi. Ve beni bir odaya çıkarttı, orada sorgu başladı. "Adın ne Aile fertlerinin adları ne" Rutin sorular. Sonra israilli ayrıntılara girmeye başladı: "Kız kardeşinin çocuklarının adı ne" Ailemi görmeyeli uzun zaman oluyordu, yeğenlerimin adlarını artık hatırlamıyordum. İsrailli bana, "Ben sana söyleyeyim" deyip hepsinin adını tek tek saydı. Her şeyi biliyordu! Sonra bana, "Gazze'den sekiz yıl önce ayrıldın. Bu sekiz yıl boyunca ne yaptığını anlatmanı istiyorum" dedi. Okuduğumu, orada burada çalıştığımı... yani hatırladığım her şeyi anlattım. Saklayacak hiçbir şeyim yoktu. Sorgudan sonra, beni etrafı dikenli tellerle çevrili çadırların bulunduğu bir yere götürdüler. Burası hapis bölgesiydi. İnsanlık dışı koşullar içinde, her çadırda yaklaşık elli mahkûm kalıyorduk. Çok az yiyecek veriyorlardı, azıcık mayasız ekmekle birazcık yoğurt. Açtık, kendimizi pis hissediyorduk, yıkanmak için sadece birazcık soğuk su vardı, sabun bile yoktu, tuvaletler iğrençti. Orada kırk üç gün kaldım, dört kez sorguya alındım. İşkence görmedim, ama dayak yedim. Bütün mahkûmları dövdüler. Bir yerden başka bir yere aktarılırken dayak yiyorduk; ne zaman askerlerle konuşsak, dayak yiyorduk. Sistemli bir biçimde. Sonunda beni askeri mahkemeye çıkardılar. Yargıç bana, "Sen hiçbir şey yapmamışsın, ne Hamas'la, ne de Cihad'la bir ilgin var. Gerçeği söylemişsin. Serbestsin" dedi. Ama başsavcı itiraz etti: "Onu gönderemeyiz, onunla ilgili gizli bir dosya var" dedi. Yargıç: "Bana bu dosyayı