Manasını bütünüyle yitiren ve tüm hakikatiyle maddenin esiri olan insan; kendinin keşfettiği oyuncaklarıyla oynayıp dururken, bir de baktı ki, kendisi, oyuncakların oyuncağı olmuş.Eskiden insanlar avlanacakları nesneleri tutarlardı (balık, kuş, hayvan vb.), bunun için de koşup yorulur ve neticede zinde kalırlardı. Darlık görüp sıkıntı da çekseler; tasasızdılar, kanaatkâr ve mutluydular.Arkadaşlıkları, dostlukları, yârenlikleri ve hepsinden önemlisi komşulukları vardı. Her biri, tarağın dişleri gibi olup birbirlerine yardım için yarışırlardı.Mahalle kültürü insanları birbirine bağlar, birinin sevinciyle herkes sevinir, hüznü ile herkes hüzünlenirdi.Bu denli paylaşımlar; sevinçleri çoğaltır, acıları asgariye indirirdi.Ailede, sokakta, kahvehanede, mahallede, okulda, işyerinde birlikte yaşama kültürü vardı. Ortak değerler etrafında insanlar; yekkalp, yekvücut olarak, tek hedefe, hayra, iyiliğe, güzelliğe koşarlardı.Manasını yitiren günümüz insanı ise, bırakın toplulukları, tek başına kalan insanın bile bilyesi dağıldı.Ailede, aynı apartmanda, sokakta, kahvehanede, mahallede, okulda ve işyerinde insanlar birbirlerine yabancı, kimse kimseyi tanımıyor, kimsenin sevinci ve derdi kimseyi ilgilendirmiyor.İnsanoğlu, modernleştim, bilişim çağını yakaladım ve zamana hükmedecek hale geldim dediği ve ava çıktığı günde; inter-net ağlarına girerek hapsoldu ve kendisi av oldu.Artık insan, elindeki akıllı(!) telefonu ve önündeki bilgisayarı ile öylesine yalnızlaştı ve gerçek hayattan soyutlandı ki sorsanız, kendisini bile tanıyamaz hale geldi.Sanal âlemin, zavallı, yapayalnız, duygusuz, düşüncesiz ve çaresiz insanı, rüzgârın önünde savrulan yaprak misalidir.Bastığı her tuşla, biraz daha hayattan ve kendinden uzaklaşıyor, sürüklendiği girdap ise dipsiz kuyu olup en ufak bir kurtuluş ümidi vadetmiyor.Bu salgın (Korona virüs) tüm dünyada turnusol kâğıdı gibi, herkese mayasını belli ettirdi. Kötü günde herkesin foyası ortaya çıktı.Ülkemiz, döviz manipülasyonuyla karşı karşıya kalınca, emtia ve hizmet fiyatları füze