Sizhiç, dünyanın herhangi bir yerinde, dinin tartışıldığını gördünüz mü Herhangi bir dine girmek veya mensup olunan dinden çıkmak için yapılabilecek tek şey, o dini enine boyuna irdelemek ve araştırmaktır.Karar verdikten sonra, ya o dinin mensubu (inananı) ya da münkiri (inanmayanı) olunur. Her iki halde de bulunanlar, birbirlerinin imanına ve imansızlığına karışamazlar, karışmamalıdırlar.Zira herkesin dini ya da o dine veya başka dinlere olan kayıtsızlığı kendinedir. Bu durum kendisinden başka kimseyi ilgilendirmez.Ama gelin görün ki son iki asırdan beri, bizim toplumumuzda bu tartışmalara şahit oluyoruz. Bunun da yegâne sebebi, tarafların birbirlerine olan tahammülsüzlükleri ve karşı tarafı zorla kendine benzetmek istemesidir.Asıl tartışmayı başlatanlar ise, inananlara ve inançlara tahammül göstermeyen, kendilerini dinden soyutlayanlar, yani inanmayanlar olmuştur. Zira bunlar, kendileri inanmadıkları gibi inananlara kendi hayat tarzlarını dayatmaktadır.Başı açık olanları kimse kapatmaya zorlamadı lakin başını örtmek isteyenlerin eğitim hakları bile ellerinden alındı.Bu kafa, kendine gerekçe olarak şu aşağılık formülü bulmuştur: 'Din, terakkiye (ilerlemeye) manidir. Dindar bir kafa bilimsel düşünemez. Felsefi hiç düşünemez. Dolayısıyla yarınlarımızı emanet edeceğimiz nesillerimizi dinden azade (uzak) yetiştirmeliyiz. Başka türlü modernleşemeyiz ve kalkınamayız.'Mahut kesim böyle düşünmekle kalmadı, bu hali inanan kesime zorla dayattı; bu denli bir etki-tepki sonucunda da, toplumda ikilik, ayrışma ve hatta çatışma başladı.O gün bugündür ne bu tartışma ve ne de çatışma bitmiş değildir.Halbuki Osmanlı'ya bakın; onca millet, onca inanç, onca renk, onca dil, hepsi bir arada yaşamış ve gül gibi geçinip gitmişlerdir. Orada ne aynı dinin mensupları kendi dinlerini, ne de ayrı din mensupları birbirlerinin dinlerini tartışmış ve birbirlerine karşı din dayatmışlardır.'İki günü müsavi (eşit) olan ziyan etmiştir (zarardadır)' ve 'Bilgi, müminin yitiğidir, onu nerede bulursa alır', 'Rütbelerin en yücesi ilim rütbesidir' diyen bir din, ilerlemeye mi, gerilemeye mi manidir (engeldir) Durmayı bile yasaklayan ve bilgiye koşmayı emreden bir dine gericilik isnadında bulunmak, güneşi zifiri karanlık göstermek ve kendi yüz karalığını haykırmaktan başka bir mana ifade etmez.Felsefi düşünceye gelince: İmam-ı Gazzâlî gibi 'El-Münkız mine'd-Dalâl' adlı eserinde, Yunan felsefi ekollerinin her birini, en ince ayrıntısına kadar irdeleyip hepsine ayrı ayrı reddiyeler yazan ve birer paçavra gibi yüzlerine çarpan bir deha ortada iken, Müslümanlar felsefi düşünemez denebilir miBatı'nın batıl zihniyeti beyinlerimizi