Edebiyat tarihinin en yıkıcı aşklarından biri hiç şüphesiz İngeborg Bachmann ve Max Frisch arasında geçer. Almanca edebiyatın iki büyük yazarı, 1958 yılında Paris'te Fricsch'in yazdığı bir oyunun prömiyerinde tanışırlar. Kısa sürede birlikte olmaya karar verirler. Dört buçuk yıl sürer bu ilişki. Bachmann, bu beraberlikten çıkardığı sonucu tek romanı "Malina"da şöyle ifade eder: "Faşizm, kadın ve erkek arasındaki ilişkide başlar".

Roma'yı evi kabul etmiş olan Bachmann, aşkı uğruna Zürih'e taşınır. Görünürde mükemmel bir çift. İkisi de yazıyor. Aynı dili konuşuyor. Aralarında olağanüstü bir tutku var. Fakat beklediği gibi olmaz. İlişki ilerledikçe karşısında son derece bencil, kıskanç, aksi, 'kanını emen', ışıltısından rahatsız olan bir adam bulur. Ne var ki artık geçtir. "Kalıcı bir şey yaşamak istiyordum" diye açıklamaya çalıştığı, aslında kendisinin de tam adını koyamadığı bir bağımlılık hikâyesinin kahramanı olmuştur. Güvenli bir alan arayan bağımlıyla onu kendi konfor alanı uğruna feda eden narsistin hikâyesinin.

strong class'read-more-detail'Haberin Devamı

İşte bu hikâyeyi anlatan, geçtiğimiz yıl Berlin Film Festivali'nde dünya prömiyerini yapan, Margarithe Von Trotta'nın yazıp yönettiği "İngeborg Bachmann Çölün Kalbine Yolculuk İ. Bachmann Reise İn Die Wüste" MUBI'de gösterime girdi. Film, "Yanmış elimle ateşin doğası üzerine yazıyorum. Eliniz yanmamışsa bunu yazamazsınız" diyen İngeborg Bachmann'ın o yanık elinin hayatından bir kesit. Kurduğu "Hayat olsa olsa bir incinmedir" cümlesinin arka planından seçilmiş.

Narsist alır bağımlı verir

Yakın arkadaşı Thomas Bernhard'ın dediği gibi "Cehenneme giden kapıyı erken bulmuş, cehenneme girmiş" bir kadın Bachmann. Filmde, gözlerindeki keder ve gülümseyişindeki sevinç yarışıyor sürekli. Frisch'e duyduğu aşkla ayakları yerden kesilmiş. İlişki boyunca, narsist alır bağımlı verir ilkesine uygun kendinden veriyor durmaksızın. Her bağımlı gibi, narsistin bir gün hatasını anlayacağı umuduyla. "İki yazarın bir arada olmaya tahammül edeceklerini düşünmek tam anlamıyla delilikmiş" dese de bu delilik hâlinden hiç vazgeçmiyor. Frisch'in gözündeki gizemi, bağımlının teslimiyeti nedeniyle sona erince, ayrılık kaçınılmaz oluyor. "Hayatımın en büyük yenilgisiydi" dediği ayrılık.

strong class'read-more-detail'Haberin Devamı

Bu yenilgiden kurtulmak, yaralarını sarmak ve özgürleşmek için genç yazar arkadaşı Adolf Opel ile birlikte Mısır çöllerine bir seyahat yapıyor. Filmde bir yandan Frisch'le olan ilişkisini bir yandan da çöldeki iyileşme sürecini izliyoruz.

Onu "Erkekler tedavi edilemez hastalardır" noktasına getiren, uğruna kendini feda ettiği küçük burjuva erkeklerin en acımasızı olan Frisch, Bachmann'ın edebiyatına duyduğu hayranlığı kısa sürede terk ediyor. O entelektüel erkek "Bana çiçek alana kadar doğru dürüst bir kap yemek yapsaydın" diyebiliyor sözgelimi. Her narsist gibi bulduğu her fırsatta Bachmann'ı aşağılıyor. Yine her narsist gibi içinde devasa bir değersizlik duygusu barındırdığından bunun öfkesini de Bachmann'dan çıkarıyor.