BİR DOLANDIRILMANIN ANATOMİSİ

Size hanımefendi ya da beyefendi demeyeceğim çünkü siz bir hırsız, bir dolandırıcısınız! Yalanlarla, düzenbazlıklarla insanları kandırmanın eğitimini almışsınız. Aklınız bunlara çalıştığı için kurduğunuz tuzakta insanları avlamayı bir hüner sanıyorsunuz. Kolay yoldan -insanların parasına çökerekzenginleşme peşinde koşuyorsunuz. Zahmetsiz kazancınız haksızlıktan, hukuksuzluktan başka bir şey değil de nedir

Ne yazık ki ülkemizin son yıllarda getirildiği noktada, sizin gibi virüs misali türeyenler artık kimseyi şaşırtmıyor.

Bir çırpıda, türlü yalan dolanla çaldığınız parayı, ben yeniden kazanabilirim. Kalemimin ucuyla, zihnimin kıvılcımlarıyla kaybettiğimi tekrar sağlayabilirim. Uykularım rahat, vicdanım temiz; her gün aynaya bakabilirim. Peki ya siz, bunları yapabilir misiniz

Bu hırsızlığı ne kadar sürdürebileceksiniz Ömür boyu böyle mi yaşayacaksınız ocuklarınızın, eşinizin, dostunuzun yüzüne nasıl bakacaksınız haksız yolla (ç)aldığınız paralar ellerinizdeyken

HUKUK HERKESE GEREKLİ!

Genç savcı adıma bir kayıt açtı, sonra ifademi aldı ve ardından bir numara verdi.

Adalet binasında kendimi bir süreliğine huzurlu ve güvende hissettim.

Savcı, karşısındaki ekrandan gözünü ayırmadan klavyenin tuşlarına bastı, üçünüzün, benimle gerçekleştirdiği telefon kayıtlarını buldu. İki telefon Suriyeli, biri Adanalı bir isim üzerine kayıtlıydı. Savcı, bu dolandırıcılığı nasıl tezgâhladığınızı bana tek tek anlattı. Elimde yalnızca bir dilekçe örneğiyle adalet sarayından çıktım.

Sonra, asırlık şirket AVİS'i aradım, sizin "acentası" olduğunu iddia ettiğiniz meşhur araç kiralama şirketini. Karşımdaki eğitilmiş ses, durumu anlattığımda söylediklerimi kayda aldığını, hukuk birimine konuyu aktaracağını belirtti. Ancak "Maalesef sizi görüştüremem" dedi. Dijital çağın insana boyun eğdiren kuralları her yerdeydi.

"Şirketinizin itibarı üzerinden suikasta uğradım" demem boşunaydı.

"Araç kiralama şirketinizi kullanarak insanları dolandırıyorlar" diyerek konuşmalarım da fayda etmedi. Dolayısıyla "Şirketinize de dava açacağım" söylemlerim de bir işe yaramadı. Yine de dava dilekçemin numarasını verdim. Bir an Kafka'nın Dava romanını da hatırlamadım değil.

En sonunda kendimle baş başa kaldım. Bu ülkede her gün nice hırsızlıkların, yolsuzlukların, dolandırıcılıkların olduğunu bir kez daha anımsadım. Bunlarla ne tür ve ne çok zenginin türediğini düşündüm.

Evet, bu ülkede -görünürde- sığınabileceğiniz adalet sarayları, savcılar, yargıçlar vardı ama sonuç

Bir an gözüm savcının parmağındaki gümüş nişan yüzüğüne takılınca, adalet sarayının bahçesindeki gözleri bağlı adalet heykelini hatırladım.

Sokakta, yolda, yaşamın içinde, sizler öyle çoktunuz ki hırsızlık, dolandırıcılık, yağma alıp başını gitmişti. Sistem, bir güruh yetiştirmişti ve görkemli adalet sarayları bile sizleri ıslah etmeye yetmiyordu.

OKURKEN GÖRMEK

Yeni yetme çağımda Orhan Kemal'in Müfettişler Müfettişi ile Üç Kâğıtçı romanlarını ve Aziz Nesin'in Zübük'ünü gülerek, hatta öfkelenerek okumuştum. "Olmaz böyle şey, nasıl olur" gibisinden nidalar çıkardığımı da hatırlıyorum. İşte, o romanlar 1950'lerin Türkiye'sinde geçiyordu. Ben de size, 2025 Türkiye'sinden söz ediyorum, sevgili okurum.

"Bırakınız yapsınlar, bırakınız geçsinler" zihniyetinin inşa edildiği 1980'ler Türkiye'sinin doğurduğu sonuçların bugüne yansımalarını sizinle paylaşıyorum.

Devleti, siyaseti, dini, hatta güvenilir kurumsal şirketleri kullanarak ne tür yağmanın, hırsızlığın, dolandırıcılığın yapıldığını artık herkes biliyor. Ama başınıza böyle bir şey geldiğinde; neden sustuğunuzu, niye sesinizi çıkarmadığınızı, başkasının acısını mağduriyetini görmek istemediğinizi de sorgulamaya başlıyorsunuz ister istemez.