Bir Yeni Asya emektarı daha, emekli öğretmen ve emeklilik sonrası musahhih olarak çalışan Ernail Kantar Ağabeyimiz fanî dünya hayatını tamamladı ve dün (5 Nisan 2022) vefat etti. Ağabeyimizin mekânı Cennet olsun inşallah.Ernail Ağabey emekli öğretmen olduğu için ona büyük çoğunlukla 'hocam' diye hitap ederdik. Bildiğim kadarıyla emeklilik sonrası Yeni Asya'yı ziyarete geldiği bir gün, gazetede çalışması teklif edilmiş ve memnuniyetle kabul etmiş. Gazetede çalıştığı günlerde ekseriyetle aynı İETT aracıyla işe gider ve yine iş sonrasında da aynı şekilde birlikte dönerdik. Yolculuklar esnasında başta öğretmenlik hayatı olmak üzere pek çok hatırasını bizimle paylaşırdı. Onun hayatı bir bakıma 'memur' hayatının özetiydi. İdarecileriyle yaşadığı sıkıntılar, bulunduğu bazı köylerde karşılaştığı tavırlar ve tabii ki amirlerinin 'siyasî' tavırları onu çok rahatsız etmişti. Ama her defasında hakkını aramaktan da geri durmadığı anlaşılıyordu. Nihayet emekli olmuş ve bir ev alarak İstanbul'a taşınmıştı. Evi ile iş arasında uzun bir mesafe vardı ve geliş ve gidişler onu yoruyordu. Fakat işine çok dikkat eder ve hasta günlerinde dahi gazeteye gelirdi. "Hocam, yorgun olduğunuz günlerde işe gelmeyebilirsiniz" diyenlere, "Yok, işi aksatmak olmaz" diye cevap verir ve mutlaka işe gelirdi. Ernail Ağabey aynı zamanda herkesle çok kolay sohbet konuları bulur ve konuşurdu. İşe gidip gelirken bindiği otobüs şoförlerinden tanımadığı yoktu. Herkesle sohbet eder ve çoğu zamanda gazetemizi tanıtır, uygun gördüğü kişilere de gazeteyi hediye ederdi. Bu şekilde gazeteye yakın duraktan geçen hemen her şoföre Yeni Asya'yı tanıtmış ve çoğuna da hediye etmiştir. İşe gelmediği bazı günlerde şoförler, tanıdıkları başka arkadaşlardan gazete isterdi. (Basın kartı kullanıldığı için şoförler gazetede çalışanları tanırdı.) Ernail Ağabey en başta dikkatli bir Yeni Asya okuyucusu idi. Musahhihlik yaparken "Yorulmuyor musunuz" diye soranlara, "Ben burada çalışmazken de zaten gazetenin her yazısını okurdum. Şimdi aynı şeyi 'iş' olarak yapıyorum. Hiç