Camiden çıkmış, maçı oynayacağımız sahaya doğru yürürken şaşkındık. İmam gerçekten de hutbeyi kısa tutmuş, gerekçesini de cemaate izah etmişti. Bizleri de dualarla uğurlamıştı. İki farklı okulun takımları dakikalar sonra sahada rakip olacaktık ama öncesinde aynı safta Cuma namazını kılmıştık. Aslında mecbur bırakılmıştık.

Çünkü İstanbul'daki okullar arası futbol turnuvasının hemen başında iki imam hatip lisesini eşleştiren milli eğitim idaresi maçı da Cuma saatine denk getirmişti.

Henüz 17-18 yaşlarımızdaydık. Heyecanlıydık. İddialıydık. Yetenekliydik. Eşleşmeleri öğrenince ise bir "nasıl olur" demiştik. Takımı çalıştıran coğrafya öğretmenimiz vermişti haberi. İstanbul İmam Hatip ile Eyüp Anadolu İmam Hatip oynayacaktı. Üstelik, şehir genelinde tüm liselerin katıldığı turnuvanın henüz başıydı. Ancak bizi daha fazla hayrete düşüren maçın Cuma namazı saatine verilmesiydi. Hocamız ilk tepkimiz de buna olmuştu:

Ne yapacaktık, namaza mı gitmeyecektik. Aramızda konuşuyorduk. Cuma namazı ile maç saati arasına sıkıştırılmıştık. Bir arkadaşımız "Bu karar çok belli ki siyasi. Özgürlüğümüz kısıtlanıyor. Bu durumda Cuma namazı üzerimizden düşer" fetvasının verilebileceğini söylüyordu. Kafalarımız fena halde karışmıştı. Bir arkadaşımız, rakibimizden, Eyüp'ten haber getirmişti. Onlar da bizim gibi arayışlar içindeymiş. Maçı unutmuş, taktikleri, oyun dizilişini bir kenara bırakmış sistemi alt etmenin yollarını aramıştık. Nasıl olacak da Cuma namazı vaktinde hem namazı kılıp hem de maç yapacaktık

İşte kılmıştık o namazı. İki takım aynı anda, aynı safta hem de. Meğer hocalarımız istişare etmiş ve Eyüp'teki Silahtarağa sahasının yakınındaki caminin müezzini ile görüşerek, daha doğrusu imam hatiplilerin düşürülmek istendiği çıkmazı izah ederek namazı hızlı kıldırmasını istemişlerdi.

Camiye formalarımızla gitmiştik. Şortların üzerine de eşofman, pantolon artık ne bulursak girmiştik. Cemaatin dikkatini çekmişti tabii. Hoşlarına gitmişti. Üzerimizde formalarla namaza gelmiştik. Müezzin hutbeyi bir iki dakika tutmuş, duaları hızlıca edip namazı kıldırmıştı.

İşte tempolu yürüyüşle stada yürüyorduk. Hava yağmurlu ve soğuktu. Üşüyor muyduk Asla! İki imam hatip okulu, rakiptik ama camideki dizilişimizi bozmamıştık. Sahaya vardığımızda bizi şaşırtan bir gelişme daha vardı. Hocalarımız maç kadrolarını önceden teslim etmişlerdi ama haliyle takımlar sahada yoktu. Uzaktan görmüştük. Hakem orta sahada, yerinde zıplayarak saatine bakıyordu. Takımlardan biri ilan edilen maç saatinden sonraki 15 dakika içinde sahaya çıkmazsa hükmen yenik sayılırdı. Bu sefer iki takım da yoktu. Zaten arzulanan tam da buydu. İki takımı, iki imam hatip okulunu da turnuvadan ihraç edeceklerdi.

Sahaya adımımızı attığımızda, hakem de bize doğru geldi.