Geçtiğimiz günlerde ABD'nin başkenti Washington'da Avrupalı liderler Başkan Donald Trump ile bir görüşme gerçekleştirdi. Medyada tartışılan bir fotoğraf karesi oldukça dikkat çekiciydi; Fotoğrafta Avrupalı liderler Trump'ın çalışma masasının karşısına bir yay gibi dizilmiş ve Başkan Trump'ın konuşmasını dinliyorlardı.

Çok konuşulan bu kare, aslında büyük bir gerçeği gözler önüne seriyordu; Avrupa, güvenlik siyasetinde ABD'nin kapısında bekleyen bir aktör konumuna gelmişti.

Trump'ın, Avrupalı liderleri ile bir çalışma masası etrafında ya da Oval Ofiste samimi bir ortamda oturma düzeni yerine yay gibi karşısında dizerek konuşması diplomasi dilinde, güç hiyerarşisinin en sembolik göstergelerinden biri olarak yansıdı. Fotoğraf Avrupalı liderlere "sizler benim güvenlik şemsiyeme muhtaç aktörlersiniz" mesajından başka bir şey anlatmıyordu.

Hatırlayalım; Trump, 2018 NATO zirvesinde Avrupalı müttefiklerini küçümser bir tavırla "bedavadan güvenliklerini sağlatmakla" suçlamıştı. Almanya'nın Rusya'ya enerji bağımlılığını azarlar bir şekilde eleştirmiş, hatta ABD'nin NATO'dan çekilebileceği tehdidinde bulunmuştu. Bugün bir gerçekle daha karşı karşıya kalınmıştır. Ukrayna–Rusya savaşıyla birlikte Avrupa'nın ABD'ye bağımlılığı bir kez daha tescillenmiştir. Macron'un dillendirdiği "NATO'nun beyin ölümü" iddiası ise daha ilk Rus tankları Ukrayna sınırını geçtiğinde çökmüştü.

Ben işin bu kısmına hiç bakmıyorum. Bu kısım ne bizi ne de ülkemizi ilgilendirmiyor. Bizi asıl ilgilendiren; Avrupa'nın Washington kapısında beklediği bir dönemde Türkiye'nin yükselen pozisyonudur.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, son yıllarda izlediği çok boyutlu dış politika ile Türkiye'yi yalnızca bölgesinde değil, küresel anlamda da vazgeçilmez bir aktör haline getirdi. Karabağ'dan Libya'ya, Suriye'den Doğu Akdeniz'e, Gazze'den Karadeniz güvenliğine kadar her diplomasinin merkezinde Türkiye var. Erdoğan, NATO üyesi olmasına karşın batıya meydan okurken aynı zamanda Rusya ile diyalog kurmayı başarabilen bir lider profili ile öne çıkıyor.