21 Haziran 2011 tarihinde, birinci ölüm yıldönümünde "İLHAN SELÇUK'LA İLGİLİ BİR ANI" başlığıyla yazdığım yazıda, onun ölümüne yol açan Ergenekon Davası Kumpası'nda yapılan suçlamanın haksızlığını anlatmıştım.

Yer darlığından dolayı, yazımın sadece bu konuyla ilgili bölümünü alıntılıyorum.

Bu anı, "benim tanıdığım İlhan Selçuk"un darbelere karşı tutumuna da ışık tutabilir diye düşünüyorum.

İlhan Selçuk'un önerisiyle Cumhuriyet'te 1996'da yazmaya başladım.

İlhan Bey'e sütunumun adı olarak birkaç öneri sundum.

"Aydınlanma" adını bunların arasından seçerek o koydu.

Sonradan öğrendiğime göre, yazmamı Oktay Ekinci kendisine önermiş, o da hemen "Tabii Eski Kültür Bakanlığı Müsteşarı, çok iyi olur" demiş.

Aradan beş sene geçmişti.

Bir gün telefonum çaldı ve İlhan Bey Cumhuriyet'in Genel Yayın Yönetmeni olmamı önerdi.

Gerekçesi, Hürriyet'teki dört yıllık deneyimim ve beş yıldır Cumhuriyet'teki yazılarımdı.

Bu önerisi üzerine birkaç kez konuştuk.

Benim ilk tepkim, "Düşüneyim" biçiminde oldu.

Daha sonraki ilk konuşmamızda, Türkiye'nin Toplumsal Yapısı adlı kitabımda çıkan, sonra 21. Yüzyılda Türkiye adlı kitabıma da aynıyla aldığım, Doğan Avcıoğlu'nun "Sivil-asker bürokratlar öncülüğünde darbe" modeli hakkındaki eleştirimi okuyup okumadığını sordum.

Kitapta özet olarak, sınıfsal değişme ve gelişmeleri dikkate almayan bir sivilasker bürokratik darbe modelinin, 1970'lerin dünyasında Türkiye'de uygulanmasının olanaksızlığını anlatmaya çalışıyordum.

Ayrıca askerlerin darbe yapıp, iktidarı sivillere vermesinin zaten akla uygun olmadığına ilişkin görüşümü de o konuşmada vurguladım.

Bana Cumhuriyet gazetesini emanet etmek isterken bu düşüncelerimi iyice bilip bilmediğini öğrenmek istemiştim.

Cevabı beni hem şaşırttı hem onurlandırdı.

Herhalde biraz da abartarak:

"Senin yazdığın her satırı okudum" dedi.

Arkadan da sitem etti:

"Sen beni çaylak bir gazete patronu mu sanıyorsun, ben gazeteyi kime emanet edeceğimi bilmiyor muyum" dedi.

Ve ekledi:

"Ben seni zaten Atatürkçü demokrat kimliğin için istiyorum."

Biraz daha düşündükten sonra Genel Yayın Yönetmenliğinin işyükünü, bir hayat biçimi olarak taşımak istemediğimi fark ettim.

Çünkü bilenler bilir, haftada yedi gün, sabah 9, gece 12 arası tam zamanlı, çok dikkat isteyen, çok sorunlu ve çok sorumlu bir iştir.

2001 yılında 60 yaşındaydım.

Doğrusu hayatımın geri kalan kısmını böyle bir işyükünün ipoteği altına sokmak istemedim.

Kararın verilmesinden önceki son konuşmamızda, önerisinden büyük bir onur duyduğumu söyledim ama yukarıdaki gerekçeyi kendisine büyük bir açık yüreklilikle anlattım ve Genel Yayın Yönetmenliği dışındaki herhangi bir görevi zevkle kabul edebileceğimi belirttim.