Salı günkü yazımda Anayasa'ya ve yasalara uymayarak Demokratik Rejimi tahrip eden iktidara karşı tek tek bireylerin direnmesinin zorluğundan söz etmiş ve asıl direniş yerinin siyasal partiler ve parlamento olduğunu belirtmiştim.

Elbette bu öneride siyasal, hukuksal ve mantıksal bir çıkmaz vardı:

İktidar zaten parlamentoda temsil edilen partilerden oluşmuyor muydu

Demokratik Rejimi tahrip eden bir partinin egemen olduğu Meclis'te, Demokrat ve Cumhuriyetçi bir muhalif parti, nasıl bir direniş sergileyebilirdi ki

Demokratik, Laik ve Sosyal Hukuk Devleti'ne dayalı Cumhuriyeti savunan bir siyasal partinin yapacağı Demokratik Direniş:

Meclis içinde ve dışında, Demokratik Toplum Kuruluşları ve halkla bütünleşmek...

Hiç kuşkusuz Anayasal sınırlar içinde kalmak ve barışçı olmak kaydıyla...

Direnişi, meydanlara, sokaklara taşımak...

Gerekirse Meclis'i terk etmek dahil, şiddet tuzağına düşmeden, her türlü protesto yöntemini uygulamaktır.

Salı günü yazdığım yazı, siyasal partilere ve onların liderlerine görevlerini ve sorumluluklarını hatırlatmak için yazılmış bir giriş yazısıydı.

Bugün, "Barışçı Demokratik Örgütlü Direniş" konusundaki ikinci yazı olarak Demokratik Toplum Örgütleri, DTÖ olan örgütlerin rolünü yazacaktım.

Son günlerdeki olaylar ve iktidarın rejimi yozlaştırma zorlaması bu "Barışçı ve Örgütlü Demokratik Direnişi" zorunlu kıldığı için bu konuda yazmaya başlamıştım.

Zaten iktidarın Türkiye'yi Taş Devri'ne geri götüren "Şahsım Devleti" uygulamaları beni DİREN adlı bir kitap yazmaya da zorlamıştı.

Son olaylar, sadece yöntem olarak değil, zamanlama olarak da benim ne kadar haklı olduğumu gösterdi: