Tank kavramı, 20. yüzyılın en kritik savaş icatlarından biridir. 1. Dünya Savaşı'nın siper savaşlarına kilitlenmiş cephelerinde, hareket kabiliyeti ve ateş gücünü birleştiren zırhlı bir aracın gerekliliği tankın ortaya çıkmasının ana nedeni olmuştur. 1916'da İngilizler tarafından geliştirilen ilk tank Mark I, savaş alanında yeni bir dönemi başlattı. O günden bugüne tanklar; ateş gücü, zırh koruması, hareket kabiliyeti ve elektronik destek sistemleri açısından sürekli evrilmiştir.

Tankların gelişimi

1916-1950 döneminde İngiltere, Fransa, Almaya ve Rusya tarafından üretilen birinci nesil ilk tanklar piyadeyi desteklemek amacıyla ince zırha, düşük silah gücüne sahiptiler. Bu tanklarda döner kule, paletli hareket sistemi olmasına rağmen elektronik sistemler yoktu. 1950-1970 döneminde piyade desteğinden bağımsız muharebe amacıyla ABD, Avrupa ve Rusya tarafından üretilen ikinci nesil tanklarda top çapları ve zırh kalınlıkları artırılmış, eğimli gövde tasarımı, hidrolik kule döndürme, gece görüş periskopları eklenmiştir. 1970-2000 döneminde modern muharebe tankı konsepti için üretilmiş üçüncü nesil tanklar ise kompozit zırha, gelişmiş atış kontrol sistemleri, lazer mesafe ölçer, termal kameralar, stabilizasyon sistemlerine sahiptiler. ABD'nin M1 Abrams, Almanya'nın Leopard 2, Rusların T-72, İngiltere'nin Challenger 1 tankları bu dönemde üretilen üçüncü nesil tanklardır. 2000'den günümüze kadar geçen sürede akıllı, bağlantılı, otonom sistemlerle birlikte üretilen dördüncü nesil tankları önceki nesil tanklardan ayıran en önemli özellikler ağ merkezli harp, modüler zırh, dijital komuta sistemleri, aktif koruma sistemleri (APS), sensör füzyonu, otomatik hedef tespiti gibi sistemlere sahip olmasıdır. Rusya'nın T-14 Armata, Güney Kore'nin K2 Black Panther, Japonya'nın Type 10 ve Türkiye'nin Altay tankı bu sistemlere sahip dördüncü nesil tanklardır. Ancak Rusya'nın T-14 Armata tankının karmaşık üretim süreçlerine sahip olması, yüksek maliyeti, elektronik sorunlar yaşaması, Güney Kore'nin K2 Black Panther tankının yüksek üretim maliyeti ve karmaşık bakım altyapısı, Japonya'nın Type-10 tankının ise zırh korumasının ağır muharebe senaryolarında yetersiz kalması bu tankların zayıf yönleri olarak öne çıkmaktadır.

Dördüncü nesilde Altay farkı

Altay tankı, modern muharebe alanında yüksek ateş gücü, hareket kabiliyeti ve hayatta kalma kapasitesini bir arada sunmaktadır. Altay'ın başarısı, farklı Türk savunma kuruluşlarının uzmanlık alanlarına göre görev dağılımı yapmasına dayanır. Tankın ana silahı, MKE tarafından üretilen 120 mm yivsiz toptur ve NATO standart mühimmatlarla uyumludur. 1500 beygir gücündeki yerli üretim BATU motor ve güç paketi, tanka yüksek manevra kabiliyeti sağlar. ASELSAN tarafından tasarlanan atış kontrol sistemi, lazer telemetre, balistik hesaplama ve termal görüntüleme yetenekleri ile hedefleme doğruluğunu artırır. Ayrıca atış kontrol sistemi, aktif koruma (AKKOR), komuta-kontrol ağı, lazer uyarı sistemi, gece görüş ve uzaktan komutalı silah sistemlerini sağlayarak tankın "görme, düşünme ve tepki verme" yeteneğini oluşturmuştur. ROKETSAN, hibrit kompozit ve ERA zırh paketleri ile hem kinetik hem de şekilli mermilere karşı koruma sunar ve tavan zırhı ile mühimmat güvenliğini sağlar. HAVELSAN ise eğitim simülatörleri, görev yönetim yazılımı ve komuta kontrol sistemleri ile mürettebatın sahadaki performansını arttırmaktadır. Altay tankının modüler tasarımı, ilerleyen yıllarda yeni teknolojilerin kolayca entegre edilmesine imkan tanır ve modernizasyon sürecini kolaylaştırır. 450 kilometrelik hareket menzili, mayına karşı dayanaklılığı ile arazi tanıma kapasitesi de dahil kapsamlı yerli katkılar, Altay'ı