FİLMLERİNİ seyrettiğim Türkân Şoray'ı ilk gördüğüm günü unutamam.

Magazin yazılarıyla tanınan arkadaşım Hulki İlgün beni Şoray'ın evine götürmüştü, Türk romanları üzerine konuşmamı istedi.

Hürriyet Gösteri'nin o zamanki yazı işleri müdürü Salim Alparslan'la birlikte Levent'teki evlerine gittik. Bizi Rüçhan Adlı karşıladı.

Türkân Hanım bizi ilgiyle dinliyor, araya noktalar koyuyordu.

Bu görüşmeden sonra iki kez daha evlerine gittik.

Bir gün Selim İleri beni Pera Palas'taki bir çekime çağırmıştı. O gece otelde kaldım, erkenden kalktım, çekim mahalline indim.

Türkân Hanım görevlilerle konuşuyor, onlarla sohbet ediyordu. Sohbete ben de dahil oldum, daha sonra çekimleri izledim.

Motor sesini duyar duymaz Türkân Hanım'daki değişim beni şaşırtmıştı. Birden olağanüstü bir sanatçıyı izlemeye başlamıştım. Büyük bir sanatçıyı seyrederek olağanla olağanüstü arasındaki uçurum farkını gördüm.

Bircan Usallı Silan'ın 'Türkan ve Hayat' kitabını okurken bütün bu anılar belleğimde canlandı.

Kitapta Selim İleri'nin yazdığı, "Milyonlarca İnsanın Sevdiği Türkan Şoray, siz!..." yazısı çok etkileyici.

Türkân Şoray'ı bu kadar ustalıkla ancak Selim İleri yazabilirdi:

SİZE TUTKUM,

HAYRANLIĞIM, İNANCIM,

BAĞLANIP KALIŞIM

HİÇ DEĞİŞMEDİ

"Sevgili Türkân Hanım,

Çok sevgili, çok değerli Türkân Hanım,

Size bu mektubu ilk mektubumdan çok uzun yıllar sonra yazıyorum. Evet, arada uzun yıllar... Ama size tutkum, hayranlığım, inancım, bağlanıp kalışım hiç değişmedi. Siz hep aynı zarif Türkân Şoray'sınız. Şimdi biraz daha sevecen, biraz daha yakın, biraz daha Çehov'un Sonya'sı Türkân Şoray oldunuz.

Hangi yıldı Rakamları geri alıyorum: Belki hep aynı yıldır. Reji asistanı ortak bir tanışımız vardı, Cevat Bey. Rüçhan Bey'in çağrısı üzerine Levent'teki evinize beni o getirmişti. Kış günü, kış akşamı. Çekimdeymişsiniz. Eve günbatımını geçe, akşamın o saatinde dönebilecekmişsiniz.

Aşağıda, giriş katındaki salonda oturuyorduk Rüçhan Bey, Cevat ve ben. Dışarıdan arabanın sesi duyuldu. Rüçhan Bey kalktı, kapıyı açtı. Doğru yukarıya çıktınız. Henüz sizi görmemiştim.

Yok, sizi ilk kez Taksim'de uzaktan görmüştüm; film çekiminde. Kucağınızda bir kaz, Taksim anıtının altında duruyordunuz. Meyhaneci Güzeli. Uzaktan, ama gözlerinizin ışığını, apaydınlığını alımlayarak...

O akşam salona bir yirmi dakika sonra indiniz: Yukarı kattan biri, basamak sesleri... Oturduğum yerden görüyordum: Merdivenden siz iniyordunuz.

Kalakalmıştım.

Evet, siz!

Acı Hayat'taki, Vesikalı Yarim'deki 'kalbi anılarla kırılan' yalnız bırakılan kadın; o genç, çok genç kadın; Bütün Suçumuz Sevmek'te de canına kıyıyor, Acı Hayat'ta da! Vesikalı Yarim'de, Beyoğlu'nun ışıklar içindeki sokaklarından karanlık sokaklarına yapayalnız gidiyor... Bize hep sevgiler, sevecenlikler, acılar, aşkla haykırıyor.

Odaya girdiniz. El sıkıştık. Gülümsüyordunuz. Eflatun jarse bir giysi.

İkinci gelişimde size üç sap eflatun kuzgunkılıcı getirebilmiştim. Yedi sap, beş sap... Ancak üç sap. Ama buket buket çiçekler getirmişim gibi sevgiyle gülümsemiştiniz.

Sizin için yazılmış bir senaryo üzerine konuşmuştuk o gece. Bütün bilgilerimi, bilgiçliklerimi kuşanmış, kusmuştum: Beğenilmek, üstün görülmek istiyordum.

Yavaşça anlayacaktım sizin iç dünyanızı: Yalnızca acımak vardı orada, hep acıma, sonsuza kadar acıma, sevecenlik, gönül gözüyle görmek, gönül lisanıyla duyumsamak...

Yıllar içinde yol alıyorum: Seni Kalbime Gömdüm, sizin için ilk ve ne yazık ki son senaryom.

Birlikte çalıştığımız günler, akşamüzerleri, sonbahardı; ben hep sizinle sonbahar yaprakları serili bir orman yolunda yürüyordum, yürüdüğümü düşlüyordum.

Etiler'deki evdeydi o akşamlar. O evde sonraları, yıllar sonra sizin bir film öykünüzü de çalışmıştık: 'Ay Işığında Yıkanan Kadın.' Aylarca çalışmıştık. Bütün bir şiirle örülü akşamlar ve yine bütün bir şiirle örülü bir film öyküsü; yazık ki gerçekleşmedi.

Anımsıyorum: Askerden yeni dönmüştüm. Etiler'de bir otomobil durdu önümde. Siz indiniz.