EBRU Erke'yi Hürriyet'teki yazılarından tanırsınız.

Gastronomiyi bir bilim gibi değil, bir duygu gibi anlatır.

Aslında her şey onun başka bir mesleği varken başladı.

Gıda mühendisliğinden mezun oldu, uzun yıllar özel sektörde çalıştı.

Ama bir yerden sonra içindeki ses ona şunu fısıldadı.

"Senin yolun mutfaklardan değil, hikâyelerden geçiyor."

İşte o ses onu önce radyoya götürdü.

Beslenme üzerine programlar yaptı, yemek kitapları hazırladı.

Ve bir gün kelimeler bir kapı açtı.

Gastronomi sadece "yemek" değildi; bir ülkenin hafızasıydı, kültürüydü, kimliğiydi.

BİR FİNCAN ÇAYLA BAŞLAYAN HİKÂYE

Ebru'nun çayı anlatma hikâyesi bir fikirden değil, bir duygudan doğdu.

Bir gün sırt çantasını alıp Hindistan'a gitti.

Rutin bir seyahat gibi başlayan yolculuk, Assam'ın sisli tepelerinde başka bir şeye dönüştü.

Orada, dünyanın en iyi çay masterlarından biriyle iki ay geçirdi.

Yaprakların nasıl toplandığını, oksidasyonun nasıl bir ritim tuttuğunu, toprağın nasıl karaktere dönüştüğünü öğrendi.

O günlerde çay ona sadece bir içecek gibi gelmemeye başladı.

Doğayla yapılan bir anlaşma, bir felsefe, bir sabır işi gibi geldi.

Ve hikâye tam orada başladı.

ÇAY YALNIZCA İÇİLMEZ AYNI ZAMANDA ANLATILIR

Türkiye çay konusunda dünyada benzersiz bir konumdaydı aslında.

Dünyanın çay ülkeleri arasında çok sayıda ödülümüz yoktu belki ama kültürümüz vardı.

Rize çay bardağından kahvaltı sofralarına, misafirlik geleneğinden sabah uyanma ritüellerine kadar çay bu ülkenin kimliğiydi.

Ebru tam da bunu fark etti.

Türkiye'nin çayının bir hikâyeye, bir kimliğe, bir markaya ihtiyacı vardı.

Ve Ebru'nun çay aşkı başka bir hikâyeye dönüştü.

ÜÇ KADININ GÜÇ BİRLİĞİ BİR İŞ FİKRİNE DÖNÜŞTÜ

PANDEMİ öncesi dünya çay ülkelerini dolaştığı belgesel sırasında Sri Lanka'da, Japonya'da, Tayvan'da hep aynı şeyi gördü. Çay, aslında bir ülkenin kendini anlatma biçimiydi.

Türkiye'ye geldiğinde Rize'de Aytül Turan ve Yasemin Serdar ile tanıştı.

İki kadın, iki amatör
çay üreticisi.

Sadece hobi olarak ürettikleri yeşil çay,
dünya standartlarında bir kaliteye sahipti.

Ebru, bu çayı Çırağan'ın genel müdürü Bay Radtke'ye tattırdı.

O an, hikâyenin kırılma noktasıydı.

"Bizim için bir çay koleksiyonu hazırlamalısınız" dedi.

Ebru Çin'den tamamen kendi imkânlarıyla makine getirdi.

Üretimi standardize etmek için Aytül ve Yasemin'le birlikte çalıştı.

Hindistan'daki hocası Parag'ı Rize'ye davet etti.

Toprak analizi yaptı, bitki sağlığına baktı, hasadı optimize etti.

Ve Karadeniz'in topraklarıyla Asya'nın ortodoks çay tekniklerini birleştiren bir sistem kurdu.

Bugün Chaika'nın ürettiği yeşil çaylar yüksek kateşin değerleri, zengin antioksidan yapıları ve rafine aromalara sahip.

Anadolu'nun bitkileriyle yapılan harmanlar, fitoterapistlerin danışmanlığıyla oluşturulan sağlık odaklı içerikler, hiçbir aromanın kullanılmadığı saf ürünler...

Şahane bir öykü değil mi

BU YOLCULUK BENİ DE DEĞİŞTİRDİ

EBRU Erke; "Bu yolculuk beni bir gastronomi yazarı olmaktan çok, bir çay öğrencisine dönüştürdü" diyor.

Ve ekliyor.

"Hayatımda hiçbir şey çay kadar beni dönüştürmedi. Çay bir karakter. Ve o karakteri ancak onunla aynı nefesi alarak anlayabiliyorsunuz. Türkiye'nin çayına dışarıdan bakınca eksik olan tek şeyin değer olduğunu gördüm. Türkiye'de çay içilmiyor; yaşanıyor aslında. Ama markalaşmamış, kimlik kazanmamış bir kültürden söz ediyoruz. Sri Lanka'da, Japonya'da, Tayvan'da gördüğüm şey şuydu. Her çay ülkesi kendi hikâyesini dünyaya anlatıyordu. Bizim ise bir hikâyemiz vardı ama adı yoktu. Ben bu hikâyeyi anlatmaya çalışıyorum. Çünkü biliyorum. Bir şeyi dünya standardına taşımak istiyorsanız, tesadüfe bırakmazsınız."