Bazen bir insanı, bir tarihi hatırlarsınız, sonra içinizde bir pencere açılır. Hafızanızda bir yer kıpırdar. Bir bakarsınız; yıllar geçmiş, anılar durmuş.

Kendi kendinize sorarsınız.

"Bu kadar yıl nasıl geçti"

15 Haziran'ları unutmak mümkün değil.

Bugün, Ahmet Piriştina'yı kaybedişimizin üzerinden tam 21 yıl geçti.

Bazı insanlar vardır, siyasetin değil, hayatın içinden gelir.

Ahmet abi öyleydi.

Benim için sadece bir belediye başkanı değil, bir dost, bir fikir insanı, bir akil adamdı.

Herkes onu severdi, ama onu tanıyanlar bir başka severdi.

Anılar hala taptaze

Dertli ama umutlu konuşmalar; kimi zaman memleketin çelişkilerini, kimi zaman mahallenin yollarını konuşurduk.

Masada harita da olurdu, kahve de

Ama en güzeli şuydu.

Ahmet Piriştina'yla aynı masada oturduğunuzda kendinizi eşit hissederdiniz.

Ne kibir vardı, ne mesafe.

Geçtiğimiz günlerde Manisa Büyükşehir Belediye Başkanı Ferdi Zeyrek'i uğurladık.

Tüm şehir, arkasından yürüdü.

Tıpkı 21 yıl önce Piriştina'nın arkasından yürüdüğümüz gibi.

O gün de gözyaşı sel olmuştu.

Tanıyan da tanımayan da oradaydı.

Çünkü bazı insanlar resmî görevlerinden çok daha fazlasıdır.

Onlar, halkın vicdanıdır.

Cenazeye gelen kalabalık, aslında o kişinin hayatı boyunca nasıl bir iz bıraktığını anlatır.

Kalabalıklar yalan söylemez.

Sessiz bir teşekkür çok kıymetlidir.

Siyasetin insanla olan bağını özlüyoruz.

Yolu çamurdan çıkarmaya çalışan, bir kahvede oturup çay söyleyen, çocuğun başını okşayan, gençle göz göze gelen, yaşlıya hal hatır soran siyasetçileri özlüyoruz.

Ahmet Piriştina böyleydi.

Bu topraklar hala "içimizden gelen adamları" bekliyor.

Bugün 15 Haziran...

Ahmet Piriştina'yı andığımız, içimizdeki eksikliği biraz daha fazla hissettiğimiz gün.

Makamdan değil, halktan gelen sevginin nasıl bir güç olduğunu hatırlatma günü.

İşte bu yüzden Ahmet abi hala burada.

İzmir'de bir durakta, bir anıtta, bir kalpte

Ve bizim hafızamızda.

Ruhu şad olsun.

Ahmet Piriştina'yı sevgiyle, özlemle anıyorum.

Yeni jenerasyonun

motivasyon modeli

Son zamanlarda bir kortun etrafını çevreleyen camlara biraz daha dikkatle bakar oldum. Çünkü o camlar sadece oyunun sınırları değil, aynı zamanda padelin ruhunu taşıyan strateji duvarları gibi geliyor bana

Birkaç ay öncesine kadar uzaktan bakıyordum bu spora. Şimdi haftanın birkaç günü raketi elime alıyorum, o cam kortun içine giriyorum. İtiraf edeyim, bağımlılık yapıyor. Hele bir de oyunun içine girince, sadece fiziksel değil zihinsel olarak da tazelediğini fark ediyorsunuz.

Son dönemdeki bu padel merakım beni Urla'daki Göztepe Yelken Tesisleri'ne götürdü. Orange Padel'i kuran dört genç girişimcinin hikayesini dinledim.

Bugün size bu dört gençten bahsetmek istiyorum.

Bazı hikayeler vardır, üniversite kantininde başlar. Bazılarıysa kampüsün arka köşesinde gece yarısı edilen bir cümlede "Ya, biz niye böyle bir şey yapmıyoruz"

Burak Eroğlu, Efe Özbayrak, Erdem Yurdakul ve Doğa Kömürcüoğlu

Sabancı Üniversitesi Endüstri Mühendisliği'nden mezun bu dört arkadaşın hikayesi tam da böyle başlamış.

Birlikte okudular, birlikte projelere girdiler, farklı şirketlerde çalıştılar, yollar ayrıldı, sonra yeniden birleştiler. Ortak bir tutkuda, padelde hem de

Ve orada bir fikir doğdu.

"Bu oyun sadece sahada değil, hayatın her yerinde oynanmalı. Neden biz yapmayalım"

OrtaklardanAlihan ÖzbayrakveYarkın Sakuçoğlu, Amerika'da eğitim alırken kurduklarıSocioadlı etkinlik yönetim platformunu Cisco'ya sattılar.