SOSYAL medyada Mattia Ahmet Minguzzi'yi her gördüğümde içim daha çok acıyor.

Ahmet'in o gülümsemesi, o sevimli hali, ailesiyle samimi halleri üzüntümü daha da artırıyor.

Aslında bir gazeteci olarak hafıza odamda benzer çok olay var.

Çocuklarımızı, gençlerimizi, kadınlarımızı koruyamadık, koruyamıyoruz.

Ve herkes gibi ben de her seferinde çok üzülüyorum.

Ve yine bir fotoğraf gördüm.

Gözlerim dondu.

Bir metro vagonu…

Dört genç, ellerinde telefon, yüzlerinde gülümseme…

Birinin az önce bıçakladığı yaşıtı bir çocuk o sırada hastanede yaşam savaşı veriyordu.

O ise gülüyordu.

Saniyelerle ölçülecek kadar kısa bir zaman önce, bir insan hayatını söndürmüş bir gülüş…

Bizim ülkemiz artık sadece adaletle değil, vicdanla da sınanıyor.

Yazdığım gibi son yıllarda beni en çok etkileyen cinayetlerden biri oldu.

Mattia Ahmet Minguzzi'nin davası sadece bir ailenin değil, hepimizin davası artık.

Bu dava nasıl sonuçlanır bilmiyorum.

Ama biliyorum ki bu olay hafızamızdan silinirse, sıradaki kurban çok uzak olmayacak.

Çünkü bu topraklarda acılar unutuldukça suçlar tekrar ediyor.

Ve biz hala hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam ediyoruz.

Ama ben edemem.

Edemeyiz.

Adalet istiyoruz.

Gerçek bir adalet.

Benim hafıza odamda

GAZETECİ olmak, sadece olup biteni yazmak değil.

Aynı zamanda unutmamaktır.

İçinde taşıdığın bir odan olur zamanla.

İsmini hiç duymadığın bir kadının cansız bedeni…

Sırf 'yolu kesişti' diye katledilen bir genç…

Okul çıkışı evine dönemeyen bir çocuk…

Hepsinin yüzü, sesi, hikayesi o odada birikir.

Ve her yeni acı, eski acıları da uyandırır.

Mattia Ahmet Minguzzi işte tam da bu yüzden sadece bir cinayet değil benim için.

O gülümseyen çocuk, yıllar önce başka bir parkta öldürülen başka bir çocuğun sesi gibi yankılanıyor içimde.

Bu ülkenin hafızası zayıf ama bizim hafıza odamız hiç boş kalmıyor.

Her yeni dosya oraya yeni bir yara gibi ilişiyor.

Bu yüzden 'unutmamak' da bir gazetecilik görevi.

Ve bazen sadece 'unutmamak' bile adaletin ilk adımıdır.

Ey doping senin de sonun geldi

SPOR endüstrisi bugün öylesine büyüdü ki konuşulan paralar artık akıl sınırlarımızı zorluyor.

Bir futbolcunun yıllık maaşı bir hastanenin yıllık bütçesine eşit.

Bir transfer bedeliyle küçük bir kasabaya altyapı döşersiniz.

Ve doping sadece bir sporcunun kişisel suçu değil artık.

Hatırlayın:

2018'de 'Ikarus' diye bir belgesel Oscar aldı.

Bryan Fogel'ın çektiği filmde Rusya'nın Soçi Kış Olimpiyatları'ndaki doping programını anlatılıyordu.