İşin kökü, bu ülkeyi cennet yapmak isteyenlerle cehennem taraftarları arasındadır.

Mecazen konuşursak, "Cennet" biliyorsunuz bir barış bahçesi. Sivil bir neşe. İyi olmaya sıvanmış insanların sınavlardan geçerek ulaştığı bir sevinç, muhabbet, sulh ve huzur toplumu. Cennet o...

Türkiye de bizim bu dünyadaki cennetimiz olmalı işte.

Silahlara veda ve fesih meselesi buna muhteşem bir başlangıç bence. Bu ülkeye sevdalı olanlar bu bahar muştusunu kalplerinde hisseder, hissetmiştir de...

Bu toprakların üstüne çöken kara bulutlar altında ömürler tükendi, o lekeli yıllarda gençlikler gitti.

Eğer kallavi bir adam çıkmasaydı, çıkıp "vesayet" diye kibarca terennüm edilen "darbeciliğe" dur demeseydi 21. Yüzyıla korkunç çöküşlerle, iç çatışmalarla girecektik...

O ve onun arkadaşları bu ülkeye çağdaş bir nizam vermeye çalıştı. Tabii ki tökezlemeler oldu. Kolay değil askeri bir cumhuriyetti burası! Ama kararlılık denen şey, açılan idrakler ve değişen insanlarımızla birlikte dönüşerek, değişimden öğrenerek büyük bir sabır ve dikkatle yürüdü.

Ta birinci mecliste verilen sözlerin tutulmamasına, ikinci meclisle başlayan ve astık-kestikle devam eden büyük hatalara dayanan parçalanmış ruh hâli; Müslümanların, Kürtlerin, Nazımların Sabahattin Alilerin Kemal Tahirlerin yok sayılmasında açılan yaralar bir bir kapandı, kapanıyor.

PKK'nın feshi ve yeniden yükselen demokratik Türkiye çağı bize bunu anlatıyor.

Ne mutlu sevdalı olanlara...

Bu memlekette sol sağdır, sağ soldur diyen büyük kâhinin sözlerini hatırlamak ve ruhunu şâd etmek de vazifemiz. İdris Küçükömer bize, eğer bu antika tahakküm bir gün ıslah edilecekse bunun (yanlışlıkla) sağ diye adlandırılan Müslüman reformistlerin eliyle olacağını müjdelemişti.

Öyle olmadı mı Turgut Özal ile başlayan ve her ne kadar akılsızlarca değeri bilinmese de tohumu atılan çözüm süreci bir dip dalga olarak aktı, bugün terörsüz Türkiye geldi kapımızı çaldı.

Şiddete tapanlar, Türkiye'nin azimli yürüyüşünün, artan prestijinin ve değişen dünyanın da etkisiyle nihayet Stalinist reel sosyalizm diye adlandırılan soğuk savaş idiotlojisinin bir kıymeti harbiyesi kalmadığını anladılar.

Onlara "günaydın!" demeyi artık gereksiz buluyoruz. Ta 1970'lerde çürütülmüş bir yanılgının sürdürücüsü olarak ödenen bedelin kefareti boyunlarının borcu.

Fakat illâki, ne Kürt insanına vesayetin yaptığı zulmü, ne Diyarbakır hapishanelerinde fütursuzca ayyuka çıkan işkenceleri ne de gözümüzün içine baka baka sürdürülen faili meçhulleri unutmadık.

Zaten insaf ehli olanlar unutmaz. Amma ve lâkin eski ülkenin ayıpları yeni demokrasinin ayağına dolanmamalı. Onun için de her ne kadar hatırlamak rahatsız etse de Stalinist ölü seviciliğin özeleştirisi ve dahi muteber bir nefis muhasebesi, "bu ülke nasıl cennet olur" bahsinde açık seçik konuşulmalı.

Nefreti, kini, husumeti besleyenlerin çoklu sabıkasını elimizin tersiyle itmeli, kör ırkçılığın şakşukasını lâyık olduğu yere bırakmalıyız...

15 Temmuz'da Türkiye'nin, halkı ve lideriyle devirdiği cunta ile birlikte kirli tezgâh da gümbür şakır devrildi. Cehennem ehlinin büyük kısmı bertaraf edilince maskeli odaklar da mecalsiz kaldı.

Sevdalıların gücü kuvveti arttı. Daha barışık, daha zengin, yoksulu olmayan ve dünyaya konuşan bir ülkenin kapıları belirdi.