Bir muharririn Osmanlı Türkçesi lisanı ile eslâfımızın âsârı mübarekelerinden yaptığı iktibaslarla tezyin edilmiş, lisanı anlayanlara sıcak bir tebessüm, anlamayanlara lügate bakma zahmeti veren bir makale kaleme aldığını tahayyül edin. Üstelik bu makalenin mevzuu Osmanlı Türkçesi lisanının ehemmiyeti olmasına rağmen, bunu Latin harfleriyle izah etmek gibi bir çelişki içerisinde olsun. Kendi adını dahi, öz lisanı ile yazamayan, kitabının başına attığı hicri takvimi Latin alfabesi ile yazan muharririn içinde bulunduğu tenakuz ne acıdır. Bu makalenin ve bu tenakuzun ne kadarını anlamaya matuf oluruz. Makale nihayete erince öylece kalakalır mıyız Yahut Osmanlı Türkçesi lisanının gönlümüze vermiş olduğu haz bizi mazimizin muhteşemliğine kanatlandırmaya kâfi gelir mi

Buyurun o halde; şiir şuura, edebiyat hayata, hayat da hakiki olan aşka götürsün bizleri:

Varalım kûy-i dilârâya gönül hû diyerek,

Kokalım güllerini gonca-i hoşbû diyerek,

Şerbet-i lâl-i hayâli bizi öldürdü meded

Gidelim kûyine yârin bir içim su diyerek

O kûya giden yolun güzergâhı hiç şüphesiz bu dünyadan geçer. Laibünve lehvün ve zînetün ayeti mucibince ilahi emirlerde bahsedile gelen dünya… Hâl böyle iken ahiret azığını heybeye almak için nâmütenâhi olan öte dünyanın mezrâsı olan fâni dünya... Bu dünya ile alakalı çokça yazılmış çokça söylenmiştir. Modern Türk şairi "bizler misafiriz dünya misafir terlikleri" dese de okuyucunun o terlikleri çıkarmaya hiç niyeti yoktur. Şair ise dünya üzerine bir hançer gibi çeker beyitlerini; dünya bahçesinin hem sonbaharından hem baharını gördüğünden dem vurur;

Bâğ-ı dehrin hem hazânın hem bahârın görmüşüz

Biz neşâtın da gamın da rûzgârın görmüşüz

Dünya kelime itibariyle aşağıda olan demektir. Deniyyet, aşağılık... Ne kadar aşağı desek de insanoğlu hep o aşağı içerisinde yukarı olmayı arzular. O yüzden olsa gerek şair beyitlerin devamında; dünya saltanatını sür amma fazla gururlanma! diye nasihat etmiştir. Niyet okumayalım, şiir okuyalım ve devam edelim! Zira sarhoşluğun bir de ertesi sabah mahmurluğu vardır:

Çok da mağrûr olma kim meyhâne-i ikbâlde

Biz hezârân mest-i mağrûrun humârın görmüşüz

Kibir kulelerinde makam putu inşa edenlere de iki çift lafı vardır Urfalı Nabi'nin. Zira ''inin o kibir kulelerinden!'' diyen malum politikacıların bir bir ikaz ettiği politikacıların kulesine çıkmak için sıraya girdiği çağlara çok uzaklardan seslenmiştir şair. Ve demiştir ki: bir gün o kibir kuleleriniz yıkılış âhının topuna karşı duramaz. Siz makam kalelerinizde gönül eylerken biz nice makam kalelerinin yıkılışını görmüşüz demektedir:

Top-ı âh-ı inkisâra pây-dâr olmaz yine

Kişver-i câhın nice sengîn-hisârın görmüşüz

Şiir uzar gider… Zaman geçer, şiire birçok nazireler yazılır. Nazire edebiyatı ayrı bir güzellik, ayrı bir makalenin konusu. Fakat Mahir İz Hoca'nın hatıratında okumakla şeref yâb olduğum Amasyalı Cûdi Efendi'den bir nazireyi iktibas etmeden geçemeyeceğim: