İşe gelirken ve eve dönerken metro-metrobüs kullanıyorum.

Her sabah ve akşam aynı manzara ile karşılaşıyorum; cep telefonlarına kafasını gömmüş insanlar...

Ayda yılda gazete, kitap okuyan birini görürsem ne ala...

Araştırmalar (on-line istatistik sitesi Statista verileri) gösteriyor ki Türkiye internet kullanımında toplam 6 saat 57 dakikayla 42 ülke arasında 20. sırada yer alıyor. Bunun 2 saat 44 dakikasını sosyal medyada geçiriyormuşuz.

İyi niyetli düşünerek insanlar internet üzerinden gündeme bakıyorlar, haber ve faydalı şeyler okuyorlar diyelim.

Doğrusu bunca zamanı faydalı şeyler okumaya ayıran bir toplumdan ilim-irfan yolunda epey mesafe kat etmiş olması beklenir.

Ama (hissiyatım odur ki) bırakın mesafe kat etmeyi, 'sosyal medya bağımlılığı' kendimizi düzgün ifade etme yeteneğimizi bile törpüleyecek.

Neden mi böyle bir izlenime kapılıyorum

Ortaokulda güzel yazı dersimiz vardı; sağa eğik ve bitişik harflerle epeyce güzel de yazardım.

Ancak çalışma hayatı başlayınca önce daktilo, ardından klavye ile tanıştım.

Zamanla kalem neredeyse hayatımızdan çıktığı için şimdiki el yazım çivi yazısını andırıyor.

Nitekim yalnızca işleyen demir parlarmış.

Bir yıl kadar oluyor, bir televizyon kanalından program konuğu olarak davet almıştım.

Hiç sesli konuşma olmadan, benimle 'WhatsApp' üzerinden temasa geçtiler.

Beni nereden alacaklarına dair gün, saat, araç, adres bilgisi vs. hepsi WhatsApp yazışması ile oldu.

Bu işe canım sıkıldı ve yazan kişiyi aradım...

Sesinden genç biri olduğu anlaşılan konuk koordinatörüne şaka yollu sordum: "WhatsApp icat edilmeden önce konuklarınızı nasıl davet ediyordunuz"

Aldığım cevapla şaşırdım; 'Whatsapptan önce ben yoktum!'

Güzel yazıyı unuttuk ve korkarım yazarak diyalog kurmanın yayılması halinde, gün glecek, (nezih lisan ve söz ile) kendimizi ifade etme yeteneğinden de mahrum kalacağız!

Baksanıza artık pek çok duygu, sosyal medya yazışmalarında emoji denilen şekillerle (jest ve mimiklerle) ifade buluyor.

Gülen gözler, üzgün surat, kırık kalp, çiçek, böcek vs...

Kendini emojilerle ifade eden bir kişinin entelektüel gelişimi acaba akamete uğrar mı