Aylar önce geleceği açıklandığından beri Max Richter konseri benim için bu senenin en çok beklenenlerinden biriydi. Müziğini seviyorum, sık sık dinliyorum, bilmediğim bir melodisine rastlasam hemen fark edip kulak kesiliyorum. Ama bir konserden beklediğim böyle sarsılmak, böyle büyülenmek, böyle arınmak, böyle başka bir şey değildi, baştan söyleyeyim.

32.İstanbul Caz Festivali'nin üçüncü günüydü, Harbiye Açıkhava Tiyatrosu epeyce doluydu, sevindirici bir durum. Gökyüzünde tam ortasından kesilmiş bir yarım ay vardı. İstanbul sanki böyle müzik dolu, ışık dolu, neşe dolu bir şehir, dünya da huzurlu bir yer gibiydi. En azından 135 dakika için böyleydi.

Bilmeyen birine anlatacakken "The Last of Us"ın, "The Lefovers"ın, "Black Mirror"ın, hani "My Brilliant Friend"in de müziklerini yapan adam, diye tarif ettiğim (hayatta pek çok şeyi nasıl da dizilerle anlamlandırır olduk) Max Richter, İstanbul'da verdiği bu ilk konserinin programını tamamen iki albümündeki parçalardan oluşturmuştu. İlk yarıda 2024'te çıkardığı son albümü "In A Landscape"i çaldı. Bu albüm, Richter'in kariyerinin dönüm noktası olmakla kalmayıp klasik müzikte de çığır açan 2004 tarihli "The Blue Notebooks" ile aynı kanı taşıyor diyebiliriz. Zaten ikinci yarı da 20. yıl özel albümüyle kutlanan "The Blue Notebooks"a ayrılmıştı. Bu albüm, Max Richter'in 2003 Irak işgaline adadığı, savaşa ve şiddete karşı bir meditasyon olarak tanımladığı bir albüm. Kayıtta Tida Swinton tarafınan okunan metinler eşlik ediyor nefes kesen müziğe. Kafka'nın "Mavi Oktav Defterleri"nden alınmış metinler. Konserde ise metinleri besteci, yapımcı ve DJ Afrodeutsche'den dinledik.

Başa dönersek, "The Blue Notebooks" protestonun müziği ise "In A Landscape" bunu izleyen uyumun müziğini taşıyor içinde. Kutuplaşmalar arası uyumun. Doğa ile insan arasındaki, dış dünya ile insanın iç dünyası arasındaki, elektronik müzik ile akustik enstrümanlar arasındaki uyumun. Ve ben o gece orada oturmasam bunlar arasında böyle bir uyum yakalanabileceğini hayal bile edemezdim. Max Richter tuşlu çalgılar arasında gezinirken Eloisa-Fleur Thom ve Ellie Consta kemanda, Connie Pharoah viyolada, Zara Hudson-Kozdoj çelloda eşlik ettiler onun notalarına. Bence ruhlarımız da eşlik etti, gökteki yarım ay da. Dünyanın dört bir yanı şiddetle kuşatılmışken konser de uyumla başlayıp tekrar isyanla neticelenmiş oldu. Aradan 20 yıl geçse ne fark eder, insan akıllanmıyordu, hırslarının sonu gelmiyordu. Bu iki saatlik arınma için Max Richter'in ziyaretine minnettarım. İnsana devam etme gücü veren bir müziği var. Spotify'da 5 Eylül'de çıkacak yeni albümünün müjdesi verilmiş, dinleyelim, dinletelim.