İsmail Özmel (1933 doğumlu), kendisini doğup yetiştiği iline adamış, hukukçu, şair, yazar. Prof. Dr. Nâzım Hikmet Polat onun yazı dünyasını şu cümlelerle özetler:

"Özmel'in tabiata bakışı bana "Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi'nin ustası Ziya Osman Saba'yı hatırlatıyor. Kainâtı adeta bir çocuk gözüyle seyretmek! Her durum ve nesneyi mutluluk vesilesi saymak, hulâsa yaşama sevinci... İşte ikisinin müşterek tarafı. Fakat Özmel'in başka bir sihirli küresi var ki orada zaman zaman tarihe, tarihi değerlere kapı aralanıyor. Dede Korkut'un sesini duyan şair, bazen Niğde'nin sokaklarını, tepelerini, bazen uzak diyarları dolaşıyor; ama daima "Türkçenin Rüzgarında Mutlu Saatler" yaşıyor, yaşatıyor."

İsmail Özmel, şiir ve yazılarında Anadolu'yu yudum yudum ruhuna katar. Onu okumak Anadolu'yu okumaktır.

Son iki kitabından bahsedeceğim: Çıkış Yolu-Siyaset Francis Fukuyama'nın "Tarihin Sonu ve Son İnsan" Adlı Eserine ve Türkiye'nin Sorunlarına Eleştirel Bakış" (Korkut Yayınları, 288 s.) ve "Dünya Nereye Gidiyor" (Korkut Yayınları, 238 s.)

70'e yakın kitaba imza atan İsmail Özmel, fikrî-edebî Akpınar dergisinin de yayıncısı.

İsmail Özmel, Çıkış Yolu'nun "Sunuş"una "Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin bulunduğu sıkıntılı durumdan kurtulması ve demokrasi geleneğine dönmesi ve ülkenin daha güvenli ve daha huzurlu bir hâle gelmesi için, uzun zamandır düşündüğüm çözümleri sunmak gayesi ile bu satırları yazmaya başladım." cümleleriyle girer, ardından Fukuyama'dan neden bahsetme ihtiyacı duyduğunu açıklar:

"Aynı zamanda ABD'li siyaset bilimci Francis Fukuyama'nın 'Tarihin Sonu ve Son İnsan" adlı eseriyle ile ilgili düşüncelerimi sunmak böylece sadece Türkiye'ye değil dünyaya da bakarak, bir değerlendirme yapmayı da gerekli gördük. Meseleleri sadece Türkiye açısından değil aynı zamanda yakın ve uzak komşu devletler, çağın getirdikleriyle birlikte bakmak, genel çerçeve içinde göze batan noktaları öne çıkararak bir bakış, bir yorum sergilemek istedik."

İsmail Özmel, "Tarikat Müftülük Onaylı" başlığı altında tarikatlar meselesine de giriyor, önemli bir noktaya işaret ediyor:

"Bir şeyhe bağlı dini yapılar insanı düşünmeye sevk ediyor. O kişi hakkında bilgi sahibi olmayan bir insan, durup dururken böyle bir camianın içine girmez. İbadet edecekse evi vardır, mahallede mescit, meydanda cami var. İslam'ı öğrenmek istiyorsa Diyanet'in yayınları vardır, üniversitelerin yayınları vardır.

Belki bir vesile ile müritlerin anlatım sahaları içine düşmüş ve anlatılanların etkisinde kalarak katılmıştır. İkram ve beraberlikler kaynaştırmış ve insan yavaş yavaş bir farklı çevrenin insanı olmuştur. Buraya kadar mesele yok. Yalnız ülke içte ve dışta bir zorlama ile karşılaşırsa, yöneten ekibin yönü nasıl olur ve nereye doğru olur, bunu ülkeyi seven ve düşünen herkesin aklından çıkarmaması gereken bir imtihan sahasıdır.

İkinci nokta yöneten kadro cemaatin ne kadarını istediği yöne yönlendirebilir

Üçüncü ve en önemlisi, Türkiye'ye ve Türk milletine bağlılığı ne kadardır"