Hayat tekdüze değil. Başlandığı gibi de gitmiyor. Hayat bir yolculuk. Bu, kendi doğasında olduğu gibi inişli ve çıkışlı. Her insan, hayatında kolaylıklar olduğu gibi zorluklar da yaşar. Maddî ve manevî hastalıklar hayatın doğasında var olanlar. İnsan hayatın her aşamasına hazırlıklı olmak durumunda. Tedbir almak. Sağlığını koruma, olumsuzluklardan sakınma. Bunun her türü var. Olumsuzluklar insanın yanlışlarından kaynaklı. İyi ile kötü, güzel ile çirkin ve benzeri durumlar insanın hayatında yer alıyor. Kimi durumlar var ki insanı aşar. Bazan bir kaza, bir yanlışlık başka bir alana sürükler. Takdirin önüne geçilemez. Takdir kaderden. Biz inanmışlar olarak teslimiz. Her türlü zorlukların üstesinden gelmeye gayret ederiz. Zorluklarla ve yanlışlarla mücadele etme görevimiz. İnsan ve kul olarak sorumluluğumuz. Hayırlı bir niyet ile yolu koyulmuşsak ilk adımımızı atmış oluruz. Niyet bir işin başlangıç kararı. İradî bir eylem. Ne yapacağımızın kararı. Kimi zaman niyetlerimiz ve eylemlerimizden sonuç alamayabiliriz. Bize düşen sonuna kadar çaba göstermek. Eylemimizi yerine getirmiş isek sorumluluk bir anlamda üzerimizden kalkmış olur. Önemli olan başlanan bir işi yarım bırakmamak. Dışımızda gelişenler var. Büyük bir kuşatma altında bulunuyoruz. İnsanlık olarak. Batı ruhu bütün olumsuzluklarıyla üzerimize abanmış durumda. Genç kuşaklar bundan fazlasıyla etkileniyorlar. Kendimizden, çocuklarımızdan, çevremizden ve insanlıktan sorumluyuz. Her birimizin yapabilecekleri var. Her eylem bir ilk adım olur ve onun arkası gelmeye baylar. Yeter ki o ilk adım atılmış olsun. Arkası nasılsa gelmeye başlar. Zor zamandayız. Bu, öncekilerden çok farklı. Kültürel anlamda tam anlamıyla bir bozulma var. İnsanlık dalgalara kapılmış gidiyor. Gidişinin ne yöne olduğunun farkında değil. Savruluyor. Her birimizin yapabilecekleri mutlaka var. Gücümüzün yettiği kadar. Cihad ruhuna mensup olanlar ve bunu içselleştirenler olumsuzluklara karşı direnirler. En azından kendilerini korurlar. Var olma bilinciyle yaşama. Bir mümin olarak yaşarsak bu bir korunmadır. Kimseye öğüt vermeden kendimizi bir öğüt nesnesi olarak görürsek bu bile