Başkalarının başına ağır bir hastalık veya bir musibet geldiğinde, "Cezâsını çeksin!" mi, yoksa "Allah'dan bu bir imtihandır, Allah sabır ve kolaylıkla atlatmayı nasip etsin!" mi dememiz gerekir Birinci şık yanlış değil midir

Oysa, başta Peygamber Efendimiz (asm) olmak üzere istisnasız tüm Peygamberler (aleyhimusselam), Sahabe-i Kiram, müçtehidler, müceddidler, Üstad Bediüzzaman'ın (ra) ve talebeleri musibet ve belâlara maruz kalmışlar. Hepsi enva-ı çeşit işkencelere tâbi tutulmuş, kimisi de azgın halkları tarafından şehit edilmiştir!.. Onlar hak mı etmişti! Hâşâ!..

Belki kendimiz için "Hak ettim!" diyebiliriz. Zira, niçin musab olduğumuzu tahmin edebiliriz. Yine de isabetli olmayabiliriz. Zira, kader defterini açıp bakamıyoruz ki, hakikatini tam bilelim!

Risale-i Nur'dan ders alıyoruz ki, belâ ve musibetlerin birçok sebebi, hikmeti var; özetleyelim:

"Bir kısmı ihtar-ı Rahmanîdir..." İlâhî bir hatırlatma, bir ikazdır... İkaz ile ceza çok farklıdır.

"Ve bir kısmı keffâretü'z-zünubdur. (Kusur ile günahlarımıza keffaret olup siliniyor!)

"Ve bir kısmı, gafleti dağıtıp, beşerî olan aczini ve zaafını bildirerek bir nevi huzur vermektir. (İşte musibetteki huzur: Aczini, fakrını anlayıp O'nun huzurunu koşmak, O'na sığınmak, Ondan meded isteyip duâ ederek Huzurunda huzur buluruz!)

Ve kimisi ızdıyad-ı makamdır. Yani, insanın manevî makamlarını, derecelerini yükseltir. Ki, "Musibetin hastalık olan nevi, sabıkan geçtiği gibi, o kısım, musibet değil, belki bir iltifat-ı Rabbânîdir, bir tathirdir temizlemektir."1