Siyasi değneğin iki ucu var.

Bir uç iyice aşağıda ve git gide aşağıya gidiyor.

31 Mart sonrası ülkede siyasi iktidar, keyfilik ve hoyratlıkta iyice çığırından çıkmış halde ve hegemonyacı bir özgüvenle otoriterlikte derinleşiyor. Kayyum uygulamalarının, istenmeyen siyasi temsile dair bir imha ve bir devletleştirme mekanizmasına çevrilmesi, Erdoğan'a eleştiriyi men eden soruşturma ve gözaltıların başını alıp gitmesi, ana muhalefet partisi ve elindeki belediyelere yönelik alan daraltma ve kriminalizasyon hamleleri, bunları mümkün kılan ana öge, adliyenin mutlak politizasyonu, ülkede siyasi gündemin değişmeyen asli unsurları.

Diğer uç ise yukarıya meyl ediyor. Kim ne derse desin, maliyeti ne olursa olsun, Türkiye Ortadoğu'da, bu bölgeye dair dünya siyasetinde bir global güç olma yolunda ilerliyor, böyle algılanıyor, en azından bölgesinde oyun kurucu merkez ülkeler arasına katılmış bulunuyor. Silah sanayi, ordu yapısı, yeni dışişleri anlayışı, istihbarat birimlerinin dış operasyon, temas ve pazarlık kabiliyeti güçleniyor. Kırılgan ekonomi meselesini çözdüğü takdirde, soğuk savaş döneminden de, 1980-2000 arası evreden de farklı ve güçlü Türkiye'den söz etmek için ortada bir neden kalmayacak. Türkiye'de muhalefet görmek istemese ve önemsemese de, Yunanistan, Suriye, Irak, Rusya gibi komşular bunun farkında. Avrupa da öyle

Bu yeni denge halinin endişe verici tarafı, yukarıya seyreden ucun aşağıya giden tarafı sıradanlaştırması, önemsizleştirmesi, ikinci plana itmesidir. Şöyle: Siyasi iktidarı destekleyen veya desteklemeye yatkın kitleler için demokraside gerileme ile global güç olma arasında ne yazık ki, kendisini farklı yollarla ifade eden, bir doğru orantı var. Bu doğru orantı endişe verici, resmedilen dengenin konjonktürel olmaktan çok yapısal, kimi bakımlardan kalıcı olabileceğini akla getiriyor.

Bu yeni iklim, kimi kronik sorunları, tanımları ve çözümleri itibariyle
kuşatıyor.

Kürt sorunu ve mevcut Kürt açılımı bunlardan birisi

Mevcut açılıma tüm ilgililer, taraflar, gözlemciler, barış ile çözüm, silah ile siyaset arasına zamansal mesafeler, daha doğru aşamalar koyarak bir tanım getirilmeye çalışıyorlar. "Çözüm" değil, "barış" kavramı, bize özgü ve garip bir biçimde biraz da böyle şekilleniyor.

Nedir tam olarak bu

Silahların bırakılması evet, ama dahası ne

Bundan önceki çözüm girişimleriyle bu kez atılan adım arasındaki fark, bu soruya kısmen yanıt verebilir.

Gerek 2013-2015 çözüm süreci, gerek 2008 Oslo görüşmeleri, gerekse 2010-2012 arası süren gizli devlet-örgüt temasları, Kürt sorununu, onu tanımlayan kök sorunları ve talepleri silahlı muhatabıyla ele alarak, konuşmak ve (çözüm anlamına) yönetilebilir bir hale getirmekti. Açık toplum-demokrasi düzeninin, müzakere, etkileşim ve tanıma gibi ilkeleri üzerine kurulu bir çatışma çözümü söz konusuydu.