Kemalizm'in Ankara'sı ile Millî Mücadele'nin karargâhı olan Ankara birbirine yüzde yüz zıttır. M. Kemal'in Hükümet Başkanı olduğu ilk Meclis'te zabıt kâtibi, Atatürkçü Düşünce Derneği'nin kurucularından itaatkâr bir Kemalist, Batı hukukunun ikâme edilmesi projesinde "önemli hizmetlerde" bulunan, "bu hizmetlerinin" karşılığında ordinaryüs profesörlüğe yükseltilen Hıfzı Veldet Velidedeoğlu'nun Cumhuriyetin ilk yıllarındaki yolsuzluklarla alâkalı yazılarına göre Kemalizm'in Ankara'sı resmî harâmîler rejiminin ve görevini kötüye kullanan siyasî zevatın şehriydi: 'Köhne Bizans, Millî Mücadele Ankara'sını kokuşturmaya başlamıştı' "1920'lerde kimsenin arsa, bağ, bahçe edinme hırsına kapıldığını görmedim ve duymadım. 1923'de Ankara'nın hükümet merkezi olmasından sonra bu kentte bir arsa edinme hırsı başladı. Daha 1922 sonlarında bir gün Kanunlar Kalemi'nden Fehmi Bey bizim kaleme gelerek, Belediye binası karşısındaki yangın yerinde çok büyük bir arsanın satılık olduğunu, 20-30 arkadaş ortak olursa bunu alabileceklerini söyledi. Sonra iş suya düştü. (...) Fehmi o zaman beş bin lira olan arsanın bir yıl sonra elli bin liradan satıldığını yana yakıla anlatmıştı. Aynı arsa birkaç yıl sonra Ankara Memurlar Kooperatifine beş yüz bin liraya satılmıştı. Kısacası, kuruluş ülküsü bir dünyalık edinme hevesine dönüşmüştü" (Hıfzı Veldet Velidedeoğlu, İlk Meclis, s. 222. Adı geçen kitap "İlk Meclis-Millî Mücadele'de Anadolu-1920-2020" adıyla da yayınlandı) Velidedeoğlu gibi bir "Atatürkçünün" tenkitleri bununla kalmıyor, Kemalist Cumhuriyetin İkinci Meclisi'ndeki milletvekilleri ve bürokratlarından "Köhne Bizans" diye bahsediyor: "Hatırı sayılır, sözünden çıkılmaz milletvekillerinden devlet daire âmirlerine tavsiye mektubu koparmak için bir takım aracılar türemişti.(...) Köhne Bizans, zaferden hemen sonraki yıllarda Millî Mücadele Ankara'sını kokuşturmaya başlamıştı" (Velidedeoğlu, a.g.e., s.221). 'Millet Meclisinde silahşörler ve tufeyliler istibdadı başladı' Şimdi de, Millî Mücadele sırasında Kuva-yı Millîyecilerle beraberken sonra Kemalist Ankara rejimiyle anlaşamayan, önce Türkiye'de, sonra yurt dışında "Yeni Dünya" ve "Yarın" gazetelerini çıkaran devrin gazetecisi Arif Oruç'tan 1923 sonrası Ankara'sını okuyalım: "Millet Meclisinde bir silahşörler ve tufeyliler istibdadı başladı. Bir meclis ki, her türlü meziyetlerden âri âzâsı aç çekirge sürüleri gibi Ankara'ya üşüşmüşler, hidemat-ı umumiyeye (genel hizmetler) ait büyük nafia (bayındırlık) işlerini paylaşmaya başlamışlardı. Bu çekirgelerin ayak bastıkları yeşil vatan tarlasında bittabi ot bitmez oldu" (Arif Oruç'un Yarın'ı derleyen: Prof. Dr. Mete Tunçay, s.108). Kuva-yı Millîye hareketi sırasında milleti arkasına alanların millete verdikleri sözü unuttuklarını, milletin kültür değerleriyle uyuşmayan bir "Ankara devrimine" doğru gittiklerini Batıcı ve Atatürkçü Sabiha Sertel yazıyorsa, Cumhuriyet ilk Meclis ve Hükümetlerinin Ankara'yı Kemalizm'in Ankara'sına dönüştürdüklerini söylemek abes mi olur Sadece bir cümlesini okuyalım: "Millî kurtuluş savaşının heyecanlı günleri geçmiş, iş başında olanların birçoğu özel menfaatlerin peşine düşmüştü" (Sabiha Sertel, Roman Gibi, s.92). Atatürkçülerin iddia ettiği gibi, Cumhuriyetin ilk yıllarındaki gidişatın "dîn-i mübin-i İslâm üzere" başlatılan Millî Mücadele ruhuna uygun olmadığını Sebiha Sertel'in eşi Zekeriya Sertel de teyit ediyor: "Eski Ankaralıların yaşayışları fakirce olmaktan aşağıydı. Hani istatistiklerde asgari yaşayış seviyesi diye bir deyim vardır. Bunlar, bu yaşayış seviyesinin de altındaydılar. Ben sefaletin bu kadar koyusunu, bu kadar elle tutulanını görmemiştim. Oysa bu büyük kurtuluş savaşını onlar yaşamışlardı" (M. Zekeriya Sertel, Hatırladıklarım, s. 103). 'Her apartmana karşı devrimden bir şeyler verdik' Nafi Atuf Kansu da Cumhuriyet'in ilk yıllarında yönetimin başında bulunanlardan Batıcı-seküler bir siyasî kişidir ki, kendisi gibi oğlu Ceyhun Atuf Kansu da Ankara'da kurulan Batıcı "yeni Türkiye devleti" nin üst bürokrasisinde görev yapmış ve "Atatürkçülük" ödülü sahibi dogmatik bir Kemalist-şairdir. "Cumhuriyet Bayrağı Altında" adlı ödüllü kitabında babasından dinlediği bir sözü aktarır: " Devrimcilik çok uzaklarda kaldı oğlum, çok uzaklarda kaldı. Siz devrim kaldı mı sanıyorsunuz Her apartmana karşı devrimden bir şeyler verdik. Bir apartmana karşı bir devrimciyi yitirdik" (C. Kansu, Cumhuriyet Bayrağı Altında, s.233). "Apartman"dan kasıt, Ankara'nın başşehir olduğu ilk yıllarda devrin Bakanları, milletvekilleri ve bürokrasisi arasında neşvünema bulan arsa spekülasyonunun had safhaya çıktığını, arsaların bu zevat tarafından ucuz alınıp, çok yüksek fiyatlarla müteahhitlere satıldığını vurguluyor baba Kansu. Adı geçen kitabın 90. sayfasında yine babasından naklettiği şu ifadeler daha hayret verici: "Yeni yapılar yükseliyor, caddeler açılıyor, anıtlar dikiliyor; açıkgöz ve geleceği gören Osmanlı artığı 'devletlüler', Ankara bataklıklarını, Kavaklıdere eteklerini kapatıyorlardı. Ne var ki, Abdullah'ın köyünde ve yaşantısında gözle görülür, belli bir değişiklik yoktu." Memurlara ve halka 'Beyaz Zambaklar Ülkesi' kitabı dağıtılıyor Kansu'nun, Kemalist modernleşme taraftarı bir zihniyete sahip olmasına rağmen aynı kitabın 120. sayfasında M. Kemal'in vefatından sonra İnönü döneminde memurlara dağıtılan bir kitap vakasını hicvetmesi, Kemalizm'in sahte yüzünü göstermektedir. Devlet, Finlandiyalı bir yazara ait 'Beyaz Zambaklar Ülkesi' adlı kitaptan on binlerce bastırıp dağıtarak memurlara ideolojik mesaj vermeye çalışır. Adı geçen kitap, Finli halka nasıl davranılacağına dair memur ve yöneticilere nasihatin yanında köylülere, işçilere ve kasaba halkının aşağı katlarına nasıl daha iyi yaşayabileceklerini öğretiniz" telkinleriyle dolu bir romandır.(C. Kansu, a.g.e., s.120). "Beyaz Zambaklar Ülkesi" adlı kitabı Kemalist yöneticiler Ankara'dan başlamak üzere halka ve memurlara güya yol gösterici bir kitap olarak takdim etmişlerdir. Ecnebî bir ülkenin sosyal âdâbı ve kalkınma tekniklerini anlatan bir kitabı, İslâm medeniyete sahip Türk milletine dağıtan ve kendi toplum bilgisine bigâne ve düşman bir zihniyet ancak bu kadar olur. Kemalist şeflerin inkılâplarına ve icraatlarına bakıldığında, Millî Mücadele sırasında arkalarına aldıkları milleti ve Ankaralıları aldattıkları anlaşılıyor. Yardımlarını gördükleri Ankaralıların İslâmî kültür ve kimliklerine bigâne kalarak adım adım asıl niyetlerini gerçekleştirmişlerdir. Kemalizm'in Ankara'sı yolsuzluklarla çalkalanıyor M. Kemal'in mânevi kızı Prof. Âfet İnan'ın kızı Arı İnan Kemalist Cumhuriyete tarafgir birisi olmakla beraber "Tarihe Tanıklık Edenler" kitabında cumhuriyetin ilk yıllarındaki yolsuzlukları, istismarları yazması çok düşündürücüdür. Şu ifadeler resmî kitapların yanılmaz ve hatadan masundur şeklinde dogmatikleştirdiği Kemalist kurucuların alelâde ve ilkesiz insanlar olduğunu anlatıyor: "Müfettişlik görevinde bulunan Şevket Süreyya Aydemir, M. Kemal'in yakın arkadaşlarından İstiklâl Mahkemelerinin ünlü reisi Kılıç Ali'nin bazı işleri için: 'Hakikaten benim çıkarttığım dosyalar arasında çok çirkin suiistimaller vardır. Ermenilerle, bilmem nelerle filan' dediği..." (Arı İnan, a.g.e., s. 72). Arı İnan, adı geçen kitabında yine Ş. Süreyya Aydemir'in dönemle ilgili bir tesbitini aktarıyor: "Şeker karaborsası işinde Celâl Bayar, Kazım Taşkent (Yapı Kredi Bankasının kurucusu) gibi isimlerin de bulunduğunu, şirketin sûiistimâllerini çıkarttığını, şeker firmasının sahte bir firma olduğunu, mal varlığı olarak sadece M. Kemal'in yakın arkadaşı Siirt milletvekili Mahmut'un garsoniyerinin bulunduğunu... Kumar borçlarını bile devlete ödettiklerini..." (Arı İnan, a.g.e., s.264). 'Çalıp çırpmalarına göz yumardı' Şaşırtıcı olan şu ki, M. Kemal, Hükümet ve Meclis bünyesinde bulunanların sûiistimâl ve yolsuzluklara adları karıştığında ve nüfuz yoluyla menfaat temin ettiklerinde esnek davranıyor ve "bekle gör" siyasetini takip ediyordu. Lord Kinross "Atatürk" adlı kitabının 59. sayfasında bu yönde değerlendirmeler var. Bir cümle var ki, gerçekten şaşırtıcıdır: "M. Kemal Atatürk, (...) çevresindekilerin ağızlarını kapatmak için kendilerini inşaat işlerinde serbest bırakır, sanayi girişimlerinde biraz çalıp çırpmalarına göz yumar ve ortada bir skandal tehlikesi belirmedikçe, varlıklarını hangi yoldan edindiklerini inceden inceye araştırmazdı." M. Kemal bir nutkunda: "Memleketimizde birçok milyonerin, hattâ milyarderlerin yetişmesine çalışacağız" diyordu. (Sadi Borak, Bilinmeyen Yönleriyle Atatürk) Adı geçen kitapta M. Kemal'in servetinin cins ve miktarları da veriliyordu: "Üç yüz bin dönümden fazla bağ, bahçe, fidanlık, çayır, orman vb., ziraat aletleri, demir, bira soda ve gazoz fabrikası, yoğurt ve şarap imalathaneleri, değirmenler, bir çeltik fabrikasının 40 hissesi, mandıralar ve bir çiftlikte küçük büyük baş hayvan ile at ve tavuk..." ( a.g.e., s. 77). Millî Mücadele için toplanan paralarla şirket kurulur mu M. Kemal'in serveti konusunda, Cumhuriyetin ilk yıllarında Başbakanlık da yapan sabık Cumhurbaşkanı Celâl Bayar'ın torunu Prof. Dr. Emine Gürsoy Naskali'nin bir röportajdaki ifadeleri mânidardır: "Hint Müslümanları Millî Mücadele için 250 bin altını M. Kemal'e göndermişler. Altınlar M. Kemal'in kasasında durur. Onun kayınpederi Muammer Bey bu parayla M. Kemal'i de ortak ederek bir ticaret şirketi kurmak istiyor. M. Kemal, Celâl Bayar'la konuşalım, diyor. Celâl Bayar, bunun doğru olmayacağını, millî bir banka kurmayı teklif ediyor. İş Bankası kurulur. İş Bankası fikrinin de, bankayı kuran da Celâl Bayar'dır." (Vakit Gazetesi,19 Eylül 2009) D. Mehmet Doğan'ın "Tarih ve Toplum" kitabında, Millî Mücadele döneminde M. Kemal'in asker maaşının dışında hiçbir gelirinin olmadığı, ancak Cumhurbaşkanı olunca maaşının hatırı sayılır şekilde arttığı, İş Bankası'nın sermayesinde önemli bir payın ve ziraî-iktisadî alanda birçok yatırım ve taşınmazın sahibi olduğu belgelerle anlatılmaktadır. (a.g.e., s. 317) Adı geçen kitaba göre, M. Kemal kendi emriyle Tarih Kurumu'na yazdırdığı ve liselerde okutulan "Tarih IV" kitapta "çiftlikleri aylıklarından artırarak aldığı" kaydedilmektedir (a.g.e., s.317). Hint Müslümanlarının, hilâfet dâvası adına Millî Mücadele'de kullanılması için bizzat M. Kemal'e verilmek üzere onun İstanbul'daki temsilcisine aralıklı olarak bir buçuk milyon lira değerinde