Seçim sonuçları, birçok arkadaşta "Milliyetçiler ülkücüler yok oldu, silindi." gibi yargılara yol açtı. Ben böyle düşünmüyorum. Milliyetçiler var ve seçim sonuçlarında da etkili oldular. Ancak farklı siyasi partilere dağılmaları yönelmeleri, yeterince olgunlaşmamaları böyle bir sonuç doğurdu.

Türk milliyetçilerinin siyasette iyi temsil edilmedikleri muhakkaktır. Bu sebeple milliyetçi seçmenlerin farklı yönelişlerde olmaları da tabiidir.

Peki ne yapılmalıdır

Bence ilk husus, milliyetçiliğin sadece bir koruma değil aynı zamanda ve hatta daha çok bir ilerletme, yükseltme ülküsü olduğunu kabul etmektir. Milleti yükseltirseniz, çağdaşlaştırabilirseniz koruyabilirsiniz. Bu da ancak bilim, kültür ve sanatla olur.

Kültür ve sanat derken otantik olanı, folklorik olanı korumaktan söz etmiyorum. Türkü, şarkı ve oyunlarımızın otantik biçimleri elbette koruncaktır. Ama asıl yapılması gereken folklorumuzu çağdaş tekniklerle işlemek, yeni yaratımlar meydana getirmektir. İşlenmeyen paslanır, donar ve sonunda ölür.

İkinci nokta milliyetçilerinülkücülerin birbirlerini sevmeleridir. Cehennemde kaynayan zebanisiz kazan örneği en çok milliyetçiler için geçerlidir. İki milliyetçi bir araya gelirse mutlaka üçüncüyü çekiştirir. Bu huy bırakılmadıkça milliyetçiler bir araya gelemezler. Bunun için iki kabule ihtiyaç vardır. 1) Hiçbir insan kusursuz değildir, 2) En doğru düşünce ve davranış mutlaka benimki değildir.

Milliyetçiler birbirlerini beğenmedikleri için bir araya da gelememektedir. Parti mensubiyeti olmayan milliyetçiler ülkücüler dahi gettolaşmıştır, her bir getto birbirinden habersiz çalışmaktadır.

Kendilerini milliyetçi veya ülkücü olarak niteleyen birçok arkadaşımız da maalesef makam, mevki, kazanç ihtirasını öne çıkarmıştır. Gençlik yıllarındaki hasbilik, bir çıkar beklemeden millî ülkü için fedakârlık etme duygusu yerini makama, mevkiye, çıkara bırakmıştır. "Onlar yapıyorlar, biraz da biz yapalım.