Edirne'de yaşâyan Allah dostlarındanŞekmetî Mehmet Efendihazretlerinin yanına, kötü huylu bir kişi gelir.

Sohbetini dinler.

Büyük zevk alır.

Ancak bir müddet sonra sessizce ayrılıp gider oradan.

Gelmez olur artık.

Onun ayrılmasına üzülür mübârek!

Yakınları;
"Efendim, niçin bu kadar üzülüyorsunuz" derler.

Cevâbında;

"Nasıl üzülmeyeyim. O, bizden ayrıldı, ama 'kötü huyları' ayrılmadı ondan. Az daha bizimle olsaydı, kurtulabilirdi o kötü huylardan. Yazık oldu zavallıya"buyurur.

Bu zât, kerâmetlerini, insanların görmesinden gizlermiş.

Belli etmezmiş gayriye.

Ve sohbetlerinde;

"En büyük kerâmet, istikâmettir"dermiş.

Dinleyenler;

"İstikâmet nedir ki, efendim" diye sormuşlar.

Cevâben;