Evliyânın büyüklerinden Mazhar-ı Cân-ı Cânânhazretleri, yediği lokmalarda titiz davranırdı.
Şüpheli yemeği yemezdi.Bir gün bir "ekmek" verdiler ona.Allah'tan gâfil birinin ekmeğiydi.Alıp bilmeyerek yedi.Ama fark etti gerçeği.Kalbinin karardığını hissetti.O gâfilin zulmeti bastı kendisini.Çok pişmân oldu.Ve tövbe istiğfâr etti.Yalvardı Allah'a.Ve kurtuldu o lokmanın zulmetinden... Bir gün sevdiklerine"Kulun yediği yemek, ona faydalı olmalıdır. Yemenin de bir âdâbı vardır"buyurdu.Sordular:"Onlar nedir efendim"Buyurdu ki:"Önce helâlinden yemelidir. Sonra acıkınca yemeye oturmalı, ama doymadan kalkmalıdır. Böyle yemek, hiç yememekten daha faydalıdır."