Kuhistan'da yetişen velîlerdenEbû Bekr-i Kisâîhazretlerinin dergâhı her gün dolup taşardı.

Ancak zamanla dar geldi dergâh. Genişletmek istedi mübârek. Ama şu işe bakın ki, dergâhın iki yanındaki evlerde oturan kimseler, kıymetini bilmiyorlardı bu zâtın.Satmadılar evlerini...

Büyük velî, çok para teklîf etti. Yine râzı edemedi. Talebeler geldiler hocalarının yanına:

"Çok üzgünüz hocam."

Buyurdu ki:

"Üzülmeyin çocuklar, sevinin."

"Sevinelim mi, neden"

"Çünkü yakında hâllolacak bu iş."

"İnşallah hocam" dediler.

O gece seher vaktinde,büyük zât, açtı ellerini.

"Yâ Rabbî! Senin rızân için istiyoruz bu yerleri. Çevir kalplerini bu kişilerin"diye yalvardı.

O böyle duâ ettiği esnâdarüyâ görüyordu o komşular.

Şöyle ki;

Kıyâmet kopmuş. İnsanların amelleri tartılıyordu. Sıra bu ikisine geldi. Melekler dediler ki: