Manisa'nın Akhisar kazâsını nurlandıran bir Allah dostuvar.

Karacaahmet."Rahimehullah"

Bu zâtı sevmeyen, karşıgelen, üzen bir kişi vardı.

Gururlu ve kibirliydi.

Kendi kendine;

"Ben de velîyim. Onun benden ne farkı var ki"derdi

Bu zavallı, bir gün aynen o velîzât gibi giyinerek çıktı evinden.

Aynı renk cübbe giydi.

Aynı külâhtan geçirdi başına. Bu kıyâfetle dolaşıp hürmet ve îtibâr görmek istedi insanlardan.

Ama eremedi murâdına.

Çünkü ata binerken düştü!

Ve boynu kırıldı.

O anda kalbi değişti.

Yalvardı yakınlarına;

"Ne olur, beni o zâta götürün!"

"Kime götürelim"

"Karacaahmet hazretlerine."

"Niçin ona gitmek istiyorsun"

"Benim ilâcım onda" dedi.

Derhâl o zâta götürdüler.

Karacaahmet, "merhamet nazarıyla" baktı ona. Eliyle boynunu sıvazlarken sordu kendisine: