Büyük velîEbül Feth-i Serahsîhazretlerine, bir gün bâzı sevdikleri "Bize hocanızdan bahseder misiniz" dediler.

Şöyle anlattı:

"Hocam, sıkıntılara sabreder,hiç şikâyet etmezdi.

Hak teâlâ, onun her biristeğini ânında yaratırdı."

Dinleyenler;

"Bir misâl verseniz efendim"dediler.

Şöyle anlattı:

Evimizin önünde bir dut ağacı vardı...

Mevsimi gelince dut yaprağı toplardım o ağaçtan.

Bir gün yine ağaca çıkmış, yaprak topluyordum ki, hocamı, ağacın altında gördüm.

Ne zaman geldiğini fark etmemişim.

Mübârek hocam, aşk-ı İlâhî tesiriyle etrâfındakileri görmezdi.

Beni de fark etmedi o gün.

Ellerini kaldırıp;

"Yâ Rabbî! Biraz akçeye ihtiyâcım var. Ama bunu senden gayri kimseye söyleyemem"dedi.

O anda koca ağaç 'altın' oldu.