Behâeddîn-i Buhârîhazretlerinin talebesinden Mevlânâ Ârif şöyle anlatıyor:

Bir kış günü, hocamla birlikte bir yere gidiyorduk.

Hava pek soğuk değildi.

Biraz yol gidince birden sertleşti hava.

Sonra "kar fırtınası"na dönüştü.

Öyle ki;

Göz gözü görmüyordu.

Soğuk ve kar, kasıpkavuruyordu her yeri.

Buna rağmen ayakkabıbile yoktu ayağımda.

Yalın ayak yürüyordum.

Hocamın üzüldüğünü anladım!

Nitekim o anda durdu.

Ve şöyle bir baktı gökyüzüne.

Mânâlı bir bakıştı o.

O bakışla durdu tipi.

Kesildi fırtına.

Kar yağışı bitti.

Rüzgâr sona erdi.

Hava açıldı.

Günlük güneşlik oldu etrâf. Biz de zahmet çekmeden devam ettik yolumuza...

Bu zât, bir gün gençlere;