Evliyânın büyüklerindenAlaaddîn-i Attârhazretleri anlatıyor:

Hocam Behâeddîn-i Buhârî, beni talebeliğe kabul edince; onu o kadar sevdim ve öyle bağlandım ki, bir an bile ayrılmak istemiyordum yanından.

Zîra onun yanında geçirdiğim az bir zaman, onsuz geçen yıllardandaha kıymetliydi benim için.

Birine bir teveccüh etseydi, tasavvufun en yüksek derecesine yükseltirdi bir anda. Bir gün beraberdik kendisiyle.

Bana bakıp sordu:

"Alaaddîn, beni seviyor musun"

"Hem de çok seviyorum"dedim.

Sordu yine:

"Peki bu sevgi senden midir, benden mi"

"Sevgi benden efendim, ama hidâyetime siz sebep oldunuz"dedim.

O zaman;

"Peki öyleyse"buyurdu.