Konya'da dünyâya gelenSeyyid Ebül Vefâhazretleri, Buhâra'da tahsîlini bitirip geri dönüyordu. Arkadaşları dedi ki;

"Bize ziyâfet vermelisin."

"Niçin"

"Çünkü tahsîlini mükemmel yapıp bitirdin. Bunun şerefine bizi memnun etmen lâzım."

Cevap verdi ki:

"Memnûniyetle ama biliyorsunuz ben fakîrim. Size ziyâfet verecek kadar param yok."

Arkadaşları diretti:

"Biz anlamayız, ne yapıp edip bunu yapmalısın" dediler.

İyi de, nasıl yapacaktı

Düşündü, taşındı...

Buhâra melikine gidip;"Sultânım! Ben, evlâd-ı Resûl'denim. Tahsîlimi bitirince arkadaşlarım benden yemek ziyâfeti istediler. Bu hususta bana yardım ederseniz çok sevinirim"dedi.

Ancak melik;

"Doğru söylediğini nereden bileyim"dedi.

Seyyidin kalbi kırılmıştı.

Bu hâliyle çıktı oradan.

Melik, o gece rüyâ gördü. Kıyâmet kopmuş, harâretten yanıyordu ki, Resûlullah Efendimizin, ümmetine "su" dağıttığını gördü.