Dâvud-i Tâî"rahmetullahi aleyh" hazretlerinin vefâtından bir gün önce, bir sevdiği yanına gitti.

Gördü ki; başını kerpiçtenyastığına koymuş, uyuyor.

Başında bekledi.

Uyanınca;

"Ey Dâvud, dışarıda çok güzel bir hava var. İstersen seni bıraz dışarı çıkarayım" dedi.

Ama o, istemedi.

O kişi, şaşırıp dasebebini sorunca;

"Ömrümde hiç nefsime uymadım. Ölürsem beni şu duvarın ardına gömün. Yerim belli olmasın. Sağlığımda uzlette yaşadım. Kabirde de öyle yatayım"buyurdu.

O gün sabaha kadardevamlı namaz kıldı.

Gözyaşlarıyla, duâve niyazda bulundu!

En son secdeye vardı.

Fecir sökene kadar başını kaldırmadı secdeden.

Annesi bunu gördü.

Hâliyle merak etti...