Bugün Balıkesir-Bigadiç'e bağlı, İskele kazâsında yatan bir "Allah dostundan" bahsedeceğiz.

Oğul Paşa'dan.

(Rahmetullahi aleyh.)

O devirde bir kadının doğan çocukları yaşamıyordu.

Bebekken ölüyordu.

Kadın da üzülüyordu!

Yine çocuğu olacaktı.

Bir gün kendi kendine;

"Eğer bu doğacak çocuğumuz yaşarsa, onu, büyüdüğünde Oğul Paşa'nın hizmetine vereceğim"diye düşündü...

Yâni onu, doğmadannezretti bu velî zâta.

Doğum vakti geldi.

Ve bir "kız" çocuğu oldu.

Ama "kambur"du yavrucak.

Üstelik de "topal"dı.

Büyüdüğünde, annesi bir gün tuttu kızın elinden, götürdü bu zâta.

Bu çocuğu hakkındayaptığı nezri söyleyip;

"İşte o çocuk bu. Ama gördüğünüz gibi sakattır"dedi.

Oğul Paşa üzüldü!