Behâeddîn-i Buhârîhazretleri anlatıyor:

Gençliğimde mübarek bir zatla yakınlığım olmuştu...

Kendisine dedim ki:

"Bana nasihat edin."

Cevaben"Nefsin sana düşmandır. Dikkat et, günahlar karşısında seni mağlup etmesin. Bu yolda asıl maksat; nefsi temizlemektir"dedi.

Hoşuma gitti.

Ve kendisine;

"Efendim, teveccüh buyurun da bu işi yapmam kolay olsun" dedim.

"Öyleyse insanlardan ümit kesip Allah'a güven"buyurdu.

"Peki efendim" dedim.

Tenha bir dağa gittim.

Orada gece gündüz ibadet yapmaya başladım. Bir müddet sonra tekrar o zatın yanına gittim.

Mübarek zat, bana;

"Şimdi, aç, fakir ve muhtaçları kolla. Hasta, garip ve yaşlılara yardımcı ol. Yetim ve öksüzlerin derdine derman ol. Kâfir de olsa incitme kimseyi. Zira onlar da Allah'ın kullarıdır"dedi.

"Peki efendim" dedim.