Behlül Dânâhazretleri meczub bir Hak âşığıdır. Hâl ehli bir velîydi. Çocuklar, taş attılar bir gün kendisine.

Bir taş vücûduna isâbet etti.

Ve kanattı orasını.

Yine de kızmayıp;

"Ey çocuklar! Attığınız taşlar vücûdumu kanattı. Ama bu da Allah'tandır. Bir günah işlemişim ki, bu iş geldi başıma"dedi.

Çocuklar mahcup oldu!

Özür dilediler kendisinden.

Bir gün de bu zâtı kabristanda, kabirler arasında otururken görüp;

"Ey Behlül, ne ararsın bu kabristanda" dediler.

Onlara döndü.

Kabirleri gösterip;

"Bana hiç eziyet etmeyen ve gıybetimi yapmayan şu insanlarla oturuyorum"dedi.

Bâzı gençler bu zâta;

"Ey Behlül! Çok şükür demekleAllah'a şükredilmiş olur mu"