Allah dostlarından ve Edirne toprağını nurlandıran büyüklerden biri deŞekmetî Mehmed Efendi'dir.

Bir yıl, talebesiyle,hac yolculuğuna çıkarbu zât.

Yolda küçük bir kızcağızgörür.

Üstü başı yırtık.

Perîşan vaziyette.

Çok fakîr olduğu bellidir hâlinden. Yol kenarında ölü bir kuşgörür bu küçük yavrucak.

Eğilir, onu alır.

Bellı ki, rızık yapacaktır.

Yaklaşır mübârek.

Ve ona şefkatle;

"Evlâdım! O kuşu ne yapacaksın"diye sorar.

Kız utanır, sıkılır!

Söylemek istemez niyetini.

Isrâr edince mecbur kalır.

Utanıp sıkılarak;

"Efendim, biz iki kardeşiz, bir de annemiz var. Üç gündür açız üçümüz de. Babamız vefât etti. Hiçbir gelirimiz de yoktur"der.

Gözleri yaşarır mübâreğin.

Döner talebelere;