Muînüddîn-i Çeştîhazretleri seyyiddir. Evlâd-ı Resûldür yâni.

Hindistan'da yaşadı.

Yüz yaşına gelince,Ecmir'de vefât etti...

Babası vefât edince, bir "üzüm bağı" miras kaldı kendisine. Bir gün bu bağda oturuyordu...

Bir Hak âşığı geldi.

O zâta hürmetinden, fırlayıp kalktı hemen. Elini öpüp gölge bir yere oturttu. En güzel üzümlerden toplayıp ikrâm etti.

Ancak O, hiç rağbet etmedi üzümlere.

İç cebinden çıkardığı kuru ekmekten yedi.

Genç Muînüddîn çok sevmişti bu zâtı.

İçi ısınmıştı ona. O sevimli zât yediği "kuru ekmek"ten Muînüddîn'in ağzına da bir "lokma" koydu.

Ne olduysa o an oldu.

Muînüddînin kalbi "nurla" doldu.

Yâni "dünyâ sevgisi" çıkıp "Allah sevgisi" girdi yerine.

Muînüddîn "Bana ne oldu" diye düşünürken göremedi o zâtı birdaha. Kaybolmuştu gözden.

O günden îtibâren birmürşit aramaya başladı.