Şîraz'da yaşayan Allah dostlarındanMuhammed ibni Hafifhazretleri, bir talebesini diğerlerinden çok sever, onlar da sebebini merak ederlerdi.

Bir gün bu zâta;

"Efendim, filân arkadaşımızı niçin çok seversiniz" dediler.

O esnâda dergâhın önünde bir deveyatıyordu.

İbni Hafif hazretleri bir talebeye seslenip;

"Ahmed oğlum! Şu deveyi kaldır da dergâhın damına çıkar!"diye emretti.

Çocuk afalladı...

Ve arz etti ki:

"Efendim, ben bu koca deveyi nasıl kaldırıp da dama çıkarabilirim, bu mümkün değil."

Mübârek zât;

"Peki kalsın!"dedi.

Ve çok sevdiği talebesine seslendi.

"Mehmeet!"

"Buyurun hocam."

"Oğlum! Sen şu deveyi kaldır da dergâhın damına çıkarıver!"

Genç, düşünmeden;