Evliyânın büyüklerindenBehâeddîn-i Buhârîhazretlerinin bir talebesi anlatıyor:

Bir gün hocamı ziyâret maksadıyla evden çıktım. Yolumun üzerinde bir ırmakvardı.

Ve her zaman köprüden geçip giderdim hocamın evine.

Yine öyle yapacaktım.

Ama köprü uzak geldi.

Kendi kendime;

"Suyun üstünden yürüyerek gideyim"dedim.

Büyük bir cesâretle ve Allah'a güvenerek ırmağın üstünden yürüyerek geçtim karşıya.

Başarmıştım bu işi!

Kalbimden;

"Bu, kerâmet"dedim.

Bir anlık gaflet işte...

Hocamın himmetini unutmuştum.

Kendimden bilmiştim.

Nihâyet geldim hocama.

Huzûruna girince, bana;

"Evlâdım! Seni adım adım gözetliyorum"buyurdu.

"Eyvâh" dedim hemen.

Hatâ yaptım gâliba.

Ama ne idi o hatâm