Türkistân'ın en büyük velîlerindenUbeydullah-ı Ahrârhazretleri şöyle anlatıyor:

"Çocukken mektebe gidiyor, ama Allahü teâlâyı bir an unutmuyordum.

Ben böyle olunca, herkesi de öyle zannederdim.

Bir gün hava çok soğuktu...

Mektebe gidiyordum...

Ayağım çamura battı.

Çamurdan kurtulmaya uğraşırken pabucum ayağımdan çıktı.

Onu kurtarmaya çalışırken,

Allah'tan biraz gâfil oldum.

Zîra o ara pabuçlarımı düşünmüştüm.

Karşıda bir "köylü" vardı.

O da çift sürüyordu.

Ona imrenip;

"Ne mutlu şu köylüye. Kalbi, Allah'tan gâfil değil, ben ise çamur yüzünden Rabbimden gâfil oldum"diye düşündüm...

Ve çok üzüldüm!

Hattâ hüngür hüngür ağladım!

Çok gözyaşı döktüm!

Zîra herkesin, Allah'tan bir an bile gâfil olmadığını biliyor ve öyle inanıyordum.